Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 26 juli 2025
Een roemer wijn zal u niet onwelkom wezen?" vervolgde zij; "Rosio zal mij wel den dienst willen doen, een goede flesch te gaan halen." Rosio stond, zonder te antwoorden, van zijne zitplaats op; zag zijne gebiedster vragende aan, en Alonzo, die de spattende vonken gadesloeg, bemerkte niet dat de dame dien vragenden blik met een heimelijk knipoogen beantwoordde.
Alvorens te vertrekken moest Alonzo echter nog een beker ledigen; en Rosio, die steeds geschonken had, liet behendig, zonder dat de jongeling dit bemerkte, een poeder in den beker glijden, dien hij vervolgens aan Alonzo overhandigde. "Morgen vroegtijdig wenschte ik weder stadwaarts te gaan," zeide Alonzo opstaande: "Ik zal dan waarschijnlijk niet het genoegen hebben u nog te zien.
Reeds weken geleden had zij de geschiedenis, zooals Rosio die verhaalde, en het lot van den rampzaligen Adel, aan een vreemdeling medegedeeld, en had zij voor hem om redding en bescherming gesmeekt. Wat stond haar te doen?
Zoo daagde er dan ook voor Adelgonde, in het jammervolle oogenblik toen men haar het kostbaarste wat zij bezat, schandelijk wilde ontrooven, onverwachte hulp en redding. De krachtige arm, waarmede Rosio zijne prooi hield omvat, werd eensklaps verlamd. Een doodsche kleur overtoog zijn gelaat, en de hevigste pijnen dreigden zijn ingewanden vaneen te rijten.
Adel verstond de laatste snel gesprokene woorden van zijne weldadige verzorgster niet, maar hield steeds het hoofd en de handen naar het venster uitgestrekt; doch zoodra hij bemerkte, dat Aafke vertrokken en Rosio den kerker was binnengetreden, kromp hij in een, en verborg het hoofd tusschen de knieën. "Ik beveel u te eten!" sprak Rosio: "of ik zal u een kost geven, die u minder smaken zal.
"Heer in den Hemel!" riep de waardin, toen zij den ruiter bij het schijnsel der lamp herkende: "Wie had gedacht dat...." "Stil!" fluisterde de man te paard, die de rentmeester Rosio was: "Stil! Is er volk in de gelagkamer?" "Er zijn slechts twee manspersonen," hernam vrouw Barbara insgelijks zacht: "doch zij zullen zich spoedig ter rust begeven.
Met stomme verbazing, met innige dankbaarheid, doch met deernis in het lot van haren vijand tevens, aanschouwde Adelgonde dat droeve tooneel. "Ik ben vergeven! vergeven!" brulde Rosio, terwijl hij zich wanhopend de grijze haren uit den schedel trok: "Is er dan geen tegengift? Melk! melk!" kermde hij: "Een monster verscheurt mij van binnen."
"Stel u gerust," hernam Van Rodenberg glimlachend: "ik heb dezen middag vernomen, dat zij de vuurproef moedig heeft doorstaan, doch dat de waterproef haar minder goed is bekomen. Dezen morgen is zij bezweken, en heeft in haar laatste oogenblikken nog met de meeste liefde van u gesproken. "De Heer hebbe hare ziel!" zuchtte Rosio. "Of de duivel!" hernam Van Rodenberg: "Om 't even.
Gij behoort wel is waar tot de ket.... de hervormden, maar Rosio zeide mij dat uw vrijspraak, de genade uit den hemel was. Wilt gij echter geen genade schenken, zoo moet ik bidden voor het heil der gezonkene ziel, die al stervende bekent, het verderf van uw geslacht te hebben bewerkt."
"Werd mij door u een dood wicht als de pasgeboren zoon aangewezen," viel Van Bergen haar schielijk in de rede. "Het is zoo," hernam Barbara: "doch de duivel had mij verleid om u die leugen te verkondigen. Zekere Rosio, een geneesheer, zooals hij zich noemde, uit Frankrijk afkomstig, wist mij door schoone woorden en een ruime belooning tot een schandelijk bedrog over te halen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek