Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 6 juni 2025
Dus van die kracht is u óók nog? Bah! HOVSTAD. Neen, neen, dat meen ik niet! Het valt mij ook zoo onverwacht op het lijf. Dat moet u niet gelooven! PETRA. Ik weet nu wat ik gelooven moet. Adieu. Au, verdomme.... PETRA. Daar ligt het boek. Maar, juffrouw.... ASLAKSEN. Meneer Hovstad, hoor eens! HOVSTAD. Nou, nou, wat is er dan? ASLAKSEN. De burgemeester is in de drukkerij.
Maar Liesje wilde niet gelooven, dat Army trotsch geworden was, dezelfde Army, met wien zij nog kort geleden zoo vroolijk gelachen had; zij moest het hemzelf vragen; zij begaf zich op weg naar het slot. Zij trof de jonge lieden onder den grooten lindeboom aan: Army stond op het punt te vertrekken, maar het was spoedig opgehelderd; hij moest onverwacht op reis, anders zou hij zeker gekomen zijn.
Dezen nieuwen opperheer, God, gevoelde hij onverwacht, en was er door gehinderd.
Catt en ik elkander afgevraagd, wat toch die Behaïs mogen zijn, en nu hier in Egypte, geheel onverwacht, geheel ongezocht, wij wij dachten niet meer aan hen hier kwamen wij precies terecht in een groote groep volgelingen en meenden deze in ons geschikte objecten te vinden, om ons tot hunne geloofsovertuiging over te halen.
"Gij zult toch," zeide nu Reinout, "den zoon niet blijven weigeren, de sponde zijns vaders te naderen." "Meer dan iemand," antwoordde Madzy, zonder hem te durven aanzien: "was het niet het onverwacht hervinden van dien zoon, dat hem in die krankheid stortte? Zoo gij den man niet dooden wilt, vertoon u dan niet aan hem, voor hij u ontbieden laat."
Ik voel het, de rozen die gij bemint, zullen op de wangen uwer echtgenote nog blinken. Kom nog dichter bij mij, mijn vriend!" Adolf staarde, zonder spreken en met stijve blik, in de ogen van het meisje, zijn wezenstrekken gaven zijn ongeloof voor zulk een onverwacht geluk te kennen.
Komt u dat zoo heel onverwacht? PETRA. Ja. Of misschien toch niet. Ik weet 't eigenlijk niet.... HOVSTAD. Wij dagbladschrijvers deugen niet veel, juffrouw Stockmann. PETRA. Zegt u dat in ernst? HOVSTAD. Soms denk ik het wel eens. PETRA. Ja, onder den indruk van het gewone dagelijksche gekrakeel, dat kan ik wel begrijpen. Maar nu, nu u óp komt voor een groote zaak....
"Op zekeren avond, onder de thee, kwam Tolstoi onverwacht bij ons en deelde mede, dat zijne familie, namelijk hij, zijn oudste broeder Nikolaas en zijne zuster, gravin Maria Nikolajewna, tezamen gemeubileerde kamers gehuurd hadden bij Warghin in de Pjatnitzkaja-straat. Weldra kwamen wij met elkander in kennis.
Gij zoudt met mij niet in Amsterdam langs de straten willen loopen, hè.... wat zeg ik." Onverwacht sprak hij op den man af, en evenals wanneer hij zijn wissen-Sie's uitsiste, loenschte hij om naar Johan, die zijn mond vol tanden voelend voor dien onstuimigen woordenstroom, de kwelling onderging van niets terug te kunnen zeggen.
Zoo plotseling, zoo onverwacht verschenen ze ons om weer even gauw te verdwijnen. Maar een alleraardigste verrassing, vindt U niet? Ik moet er nog steeds om lachen, als ik aan dat grappige avontuurtje denk. O! Moedertje, Mevrouwtjemijn, ik wou, dat U weêr terug was. Uwe dochtertjes missen U zoo.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek