Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 26 mei 2025
»En Barbicane president!" gilde Michel Ardan. »Geen president door de natie benoemd," merkte Barbicane aan. »Welnu, dan een president benoemd door het Congres!" brulde Michel Ardan, »en ik, het Congres, benoem u met eenparige stem." »Leve president Barbicane!" was de kreet van Nicholl. »Hip, hip, hip, hoera!" herhaalde de echo van Michel Ardan.
De reizigers zouden er zich op uitstrekken als het tijd van vertrekken was. Ardan speelde inmiddels met de honden, aan wie hij de beteekenisvolle namen Diana en Wachter had gegeven. »Het is 10 uur 37 minuten 6 seconden," sprak Nicholl.
»Zonder twijfel," merkte de voorzitter aan. »En vriend Nicholl is overtuigd, dat het naar den grond zal terugkomen." »Zonder twijfel," liet de kapitein zich hooren. »Mooi! Ik, Michel Ardan, matig mij niet aan, u tot elkander te brengen, maar wel bij elkander. Gij gaat met mij mede, dan weet gij waar wij blijven." De beide kampioenen stonden versuft.
De Columbiad moest met 200,000 kilo schietkatoen geladen worden. Nicholl dacht, en misschien niet zonder grond, dat een zoo geweldige hoeveelheid van die licht ontvlambare stof niet kon worden verwerkt zonder ongelukken, en in ieder geval de drukking van het projectiel een ontploffing zou moeten veroorzaken.
Onze Aarde bevond zich zeker nog in den gasvormigen of vloeibaren toestand, toen de Maan reeds in vaste stof was veranderd." »Dat laat zich wel hooren," merkte Nicholl aan. »Destijds," ging Barbicane voort, »had de Maan een dampkring; haar wateren konden onder de drukking van dien dampkring niet in damp vervliegen.
»Wij hebben immers watervlakken met schutsels die aan stukken springen, om den schok te breken? »Ik hoop er het beste van," mompelde Barbicane. »Hopen!" riep Michel Ardan uit. »Hopen? De grappenmaker is er niet eens zeker van!" »Nog twintig," merkte Nicholl aan. »Zouden wij niet op ons hoofd gaan staan, zooals de clown in een paardenspel?" vroeg Michel Ardan.
»Draaf niet zoo door," merkte Nicholl aan; »hebt gij het schot gehoord?" »Neen." »En gij, Barbicane?" »Ik ook niet. Hoe mag dat komen? Daar begrijp ik niets van. Het projectiel is in de vaart, dus zou men het schot hebben moeten hooren afgaan. Maar kom, wij willen eens onderzoeken hoe het er meê zit." De sluitklep van een der lichtglazen werd losgeschroefd; van een tweede, van een derde.
In een enge ruimte besloten en niets te doen hebbende, waren Barbicane en Nicholl ineens in een gansch andere wereld verplaatst dan die bedrijvigheid, waaraan de voorzitter der Gun-club in de laatste maanden zoo gewoon geworden was en die te zeer in het gestel van den kapitein lag om haar ineens te verloochenen.
En de waarneming van een overigens onverklaarbaar verkenningspunt toonde aan Barbicane dat zij de Maan niet naderden, maar dat zij een kromme lijn om haar bleven beschrijven. Dit verkenningspunt was een licht, door Nicholl het eerst aan den gezichteinder gezien. Een ster kon het niet zijn.
Onder die omstandigheden kan er, dunkt me, geen dierlijk leven bestaan en geen behoefte van eenig levend wezen, zooals wij het begrijpen, vervuld worden." »Maar die wezens zouden anders gevormd kunnen zijn dan wij," meende Nicholl.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek