Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 28 juni 2025
Ik kom," ging hij voort, "als gezant van den edelmoedigen sterveling, dien wij gisteravond in het café ontmoet hebben." "Zou hij nu het geld al komen terugvragen, dat hij ons voorgeschoten heeft?" vroeg Marcel. "He," zeide mademoiselle Mimi, "dat zou ik nooit van hem gedacht hebben, hij ziet er zoo fatsoenlijk uit."
In de eerste dagen na zijn definitieven breuk met mademoiselle Mimi, die hem, zooals onze lezers zich herinneren zullen, verlaten had, om plaats te nemen in de equipage van vicomte Paul, had Rodolphe getracht zijn smart te vergeten door een nieuwe liefdesbetrekking aan te knoopen.
En daarom" en weer barstte Mimi in tranen uit "daarom alleen heb ik niet dadelijk willen sterven. Maar toch is het gedaan met mij. Och, Marcel, wat is hij toch een goede jongen, dat hij mij na alles wat ik hem aangedaan heb, toch nog bij zich genomen heeft. Ach, de lieve God is niet rechtvaardig, dat hij mij den tijd zelfs niet laat om weer goed te maken wat ik tegenover Rodolphe misdaan heb.
"Zoo!.... Zeg, vooral niets laten blijken, hoor!.... Pas op, ik zou woedend zijn!" "Och wel nee! Natuurlijk niet. Waar denk je aan!" De muziek zweeg. Maar Bernard, gemakzuchtig, bleef nog zitten bij Anna. Hij zag er tegen op Mimi te gaan halen. Hij voelde zich wat beklemd worden; zou ze met André over hem gelachen hebben?
Den vorigen avond had zij hem, voor zij in slaap viel, toch aan zijn schrijftafel zien zitten, waaraan hij van plan was den geheelen nacht te blijven werken aan een extra-litterairen arbeid, die hem opgedragen was en waarbij, als hij gereed was, Mimi zeer veel belang had.
De jonge vicomte Paul snelde den dames tegemoet en geleidde ze naar de beste plaatsen. Mimi had een zeer fantastisch toilet aan. Musette was zeer uitdagend gekleed. Phémie geleek op een venster met gekleurde ramen, zij durfde bijna niet te gaan zitten. Het diner, dat twee en een half uur duurde, was zeer geanimeerd.
Hij was toch maar niet zoo'n gewone degelijke kantoorman, dapper op de Beurs en in 't koffiehuis, maar onhandig en verlegen met meisjes. Hij wist wel met ze om te gaan....... Die handdrukjes van Mimi...... dat was toch maar aardig!......
Hij nam zich voor in geen geval meer mee te doen, maar 't hoefde ook niet, want nu gingen Edward en Mimi en nog een paar anderen naar mevrouw van den Bosch en vroegen met vrindelijk vleiende stemmen of ze nog even mochten dansen. En goedig-breed glimlachend stond mevrouw toe, als Kees dan spelen wou, en Kees ging dadelijk aan de piano zitten en begon een wals.
Maar eindelijk viel Anna met een schok terug in zijn arm. "Ik kan niet meer," zei ze, lachend, licht hijgend, en ze vielen neer op een paar stoelen in een hoek van de zaal. Anna wuifde hun beiden koelte toe met haar waaier. Daar kwamen Mimi en André aan. Ze dansten goed, ze dansten heel goed samen, alleen ze hield haar bovenlijf wat te veel voorover, bijna raakte haar wang André's schouder. Hun voorbij walsten ze, draaiend, ruischend. En onophoudelijk zwierden andere paren aan, de heele zaal was in walsgolving, de muziek walste door de zaal, 't was
Daar was zij immers veel te gedistingeerd voor om door zulke manieren geboeid te worden langer dan een avond.... Soms dacht hij ook even aan Lucie, en hij vond haar een lief meisje, een interessant meisje.... Als Mimi er niet geweest was, dan zou hij misschien zelfs wat verliefd zijn geworden op haar.... Misschien!.... Of althans.... Maar nu wás Mimi er geweest!....
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek