Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 29 juni 2025
Plotseling, door eene geheime werking der ziel, herschiep zich de straatoorlog voor het oog van zijn geest. Al de levendige vraagteekens zijner mijmering kwamen in menigte terug, doch zonder hem in verwarring te brengen. Hij liet er geen enkele onbeantwoord. Laat ons bedenken, waarom zou zijn vader zich vertoornen?
Eens, toen zij deels weer in mijmering verloren een boek doorbladerde dat zij vroeger, nog in Kaçmir vertoevend, met haar verloofde gelezen had, kwam de trouwe Nipoenika haar storen en naderde haar met bedrukt en onheilspellend gelaat, haastig eerst, maar straks weer weifelend, als aarzelde zij of ze spreken of zwijgen moest. Welnu? vroeg Iravati, wat komt gij mij melden?
Zijn bedwelmende mijmering duurde den geheelen nacht. Hij bleef tot aan den dag in dezelfde houding, ineengebogen op dat bed, verslagen, misschien verpletterd, helaas! onder de zwaarte van het lot, met krampachtige handen, de armen recht uitgestrekt als een afgenomen gekruisigde, dien men met het gezicht ter aarde heeft gelegd.
De jonge ridder herhaalde zijnen afscheidsgroet en volgde, zonder meer te spreken, Rijkaard Van Woumen tot in de Naaldestraat. Dit stilzwijgen scheen Placida's vader te hinderen. Hij vroeg dan, als om toch iets te zeggen: "Wat benevelt dan uwen geest, mijn vriend? Gij zijt zwaarmoedig" "Ik zwaarmoedig?" mompelde Robrecht, uit eene diepe mijmering opschietende.
De ruiters waren reeds verdwenen en het laatste trompetgeluid verging in de verte toen Mevena rondom zich naar de verlatenheid der bergen zag en nederig, zachtjes zeide: "Ik heb gezondigd tegen mijn vader, messer; gelooft gij dat de heilige Moeder mij vergeven zal?" Tamalone, uit zijn mijmering opziende, knikte goedhartig zijn hoofd.
En de dag werd haar onttrokken, sloop heen in de droeve vijandige duisternis. De laatste stralen harer mijmering droomden als wazige donkere strepen uit haar oogen wech. Zij bleef met ongebroken blikken staren op dezelfde plek aan den wand voor haar uit, als was de dag daarin opgegaan, als wilde zij hem weêr te-rugwenken naar zich toe of hem volgen in zijn vlucht door de onmetelijke duisternis.
Hare hoop zonk weg; zelve viel zij in hare doffe neêrslachtigheid, in de grijze nevels harer melancholie terug, en er gingen uren om, dat de oude vrouw en het jonge meisje, in het zelfde vertrek gezeten, geen woord met elkander wisselden, beiden verloren in een hopelooze mijmering. Eline begreep, dat deze sombere samenleving niet kon duren.
Tans verkwikt en uitgerust, wenste hij in het vrije veld de frisse morgenlucht te genieten, en te overwegen wat hem, naar aanleiding der mededelingen van zijn gastheer te doen stond. Hij begaf zich naar de lagerpoort, vernam van de poortwacht de richting van de naaste voorpost, en had weldra, in mijmering verzonken, het smalle voetpad ingeslagen, dat uitliep op de voorpost.
En toch, engellijke Rosa, bezat zij noch dijn berooverend gelaat, noch dijn rank lichaam; nevens dij ware zij eene nederige doornbloeme bij de trotsche lelie! HET MEISJE; zij blijft lang in mijmering verzonken. De schoonste zijn! Aangebeden worden als eene aardsche goedheid!... Maar, wat zoete stem suist aan mijn oor!
"Ik sterf," zeide zij. Er zijn woorden en omstandigheden, welke de diepste mijmering wakker schudden. Marius riep als opspringend: "Ge zijt gewond! Wacht, ik zal u in huis dragen! Men zal u verbinden! Is 't ernstig? hoe zal ik u nemen, om u niet zeer te doen? Waar hebt ge pijn? Hulp! Mijn God! Maar waarom zijt ge hier gekomen?" En hij poogde zijn arm onder haar te schuiven om haar op te tillen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek