United States or Tuvalu ? Vote for the TOP Country of the Week !
Ik zou graag wat nieuwe stukjes leeren, en mijn kinderen moeten voor den zomer in orde gebracht worden; ze zijn er treurig aan toe en hebben groot gebrek aan kleeren." "Vindt u het goed, Moeder?" vroeg Meta en wendde zich tot mevrouw March, die in "moedershoekje" zat te naaien. "Je kunt het eens voor een week probeeren en zien, hoe het jullie bevalt.
Het is je plicht een rijk huwelijk te doen en dat behoorde je ingeprent te zijn." "Vader en Moeder denken er anders over. Zij houden van John, al is hij arm." "Je vader en moeder, kindlief, hebben niet meer wereldwijsheid dan een paar zuigelingen." "Dat doet me pleizier!" riep Meta brutaal. Tante March deed alsof ze 't niet hoorde, maar ging voort met haar les.
"Veronachtzaam jij hem niet?" "Hè, Moeder, ik dacht dat u mijn partij wel zou kiezen!" "Dat doe ik ook, wat mijn sympathie betreft, maar ik geloof dat de schuld bij jou ligt, Meta." "Dat zie ik niet in." "Laat ik het je dan eens duidelijk maken.
"Ja, Moeder, volkomen tevreden, dank zij uw aller moeite, en ik ben zoo gelukkig, dat ik er niet goed over spreken kan," antwoordde Meta met een blik, die meer zei dan woorden.
Daar Meta geen schoonheid of mondaine vrouw was, deed zij deze droevige ondervinding niet op, dan voordat haar kindertjes een jaar waren, want in haar kleine wereld behielden de eenvoudige gewoonten nog de overhand, en zij zag zich meer dan ooit bewonderd en bemind.
Weet je niets van hen, Jo?" vroeg Meta. "Alleen, dat ze met hun vieren zijn. Kate is ouder dan jij; Fred en Frank zijn tweelingen en van mijn leeftijd, en dan is er nog een klein meisje, Grace, dat negen of tien jaar is.
Modesnufjes kosten evenwel meer, dan men zoo oppervlakkig zou denken, en toen Meta aan het einde der maand haar kasboek opmaakte, stond zij versteld over het bedrag. John had het die maand extra druk, en liet de rekeningen aan haar over; de volgende maand was hij van huis, maar de daarop volgende hield hij een groote driemaandelijksche afrekening, die Meta nooit weer vergat.
Tot ze meerderjarig was, beval ze haar naar de kerk te gaan en te vasten. Daarna kon ze doen zooals ze zelf verkoos. Dat was het eerste ernstige conflict tusschen Moeder en dochter. Meta gaf oogenschijnlijk toe. Ze kocht echter de noodige broodjes en at ze heimelijk op. 's Avonds viel het Moeder op, dat Meta in tegenstelling van andere jaren, er bijzonder blozend en welvarend uitzag.
"Ik ook," voegde haar man er bij, die dit een kostelijke gelegenheid achtte, om de socratische opvoedkunde op hedendaagsche jongens in toepassing te brengen. "Het zal een ontzettend groote zorg voor Jo zijn," vreesde Meta, en streelde het hoofdje van haar eenigen, zooveel tijd in beslag nemenden, kleinen jongen. "Jo kan het doen, en zal er gelukkig door wezen.
Ik kwam hier om zedelessen uit te deelen, maar niet om over dingen te praten, die mij uit mijn vel doen springen, als ik er van hoor." "Ik wist wel, dat Meta dadelijk den domper op zoo'n plan zou zetten, maar ik dacht dat jij meer durf in je had," begon Laurie overredend. "Wees stil, akelige jongen!