Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 21 juni 2025
In al die vriendelijkheid zag Meta slechts medelijden met haar armoede, en haar hart was zwaar, toen de andere meisjes zoo lachten en praatten, zich coquet kapten, en als vluchtige vlinders heen en weer vlogen. Het harde, bittere gevoel was tot een aanmerkelijke hoogte gestegen, toen een der dienstmeisjes een doos met bloemen binnenbracht.
"Och, ik ben minstens een dozijn dadels schuldig, en je weet, ik kan ze niet betalen, voor ik geld heb, want Moeder heeft me volstrekt verboden iets op rekening te koopen." "Vertel mij de heele zaak eens. Zijn dadels nu in de mode? Vroeger waren het "balletjes," en Meta trachtte haar gezicht in de plooi te houden, want Amy zag er hoogst ernstig en gewichtig uit.
"Liefst Jo," en Bets leunde haar hoofd tegen haar zuster aan met zulk een tevreden blik, dat dit punt op eens beslist was. "Ik zal het Amy gaan vertellen," zei Meta, wel wat gegriefd, maar over 't geheel verlicht, want zij hield niet van ziekenoppassen en Jo wel. Amy kwam in openlijken opstand en verklaarde hartstochtelijk, dat ze liever het roodvonk wou krijgen, dan naar tante March gaan.
Om te toonen, dat hij niet beleedigd was, gedroeg Laurie zich verder zoo "beminnelijk" mogelijk; hij wond garen voor Meta op, reciteerde verzen voor Jo's plezier, schudde dennenappels voor Bets, hielp Amy met haar varens en bewees zoo, dat hij waardig was om tot de "Nijvere-Bij-club" te behooren. "Mag ik weerkomen?" vroeg Laurie.
"Wat is er te doen?" riep Jo, toen Bets een hand uitstak, als wilde ze haar afweren, en gejaagd vroeg: "Jij hebt het roodvonk gehad, is 't niet?" "Jaren geleden, toen Meta het had. Waarom?" "Dan zal ik het vertellen o, Jo, het kindje is dood!" "Welk kindje?" "Van vrouw Hummel; het stierf op mijn schoot, voordat ze thuiskwam," snikte Bets. "Mijn arm kind, wat vreeselijk voor je!
Het was over tweeën, toen Jo, die aan het venster stond en er over dacht, hoe treurig de aarde onder haar doodskleed van sneeuw er uitzag, een beweging bij het bed hoorde, en haastig omkijkende zag, hoe Meta voor Moeders leuningstoel neerknielde, het gezicht in de handen verborgen.
Meta scheen het wat moeilijk te vinden het hare te vertellen; zij streek met een varentakje langs haar gezicht, alsof ze denkbeeldige muggen wilde verdrijven, terwijl zij langzaam begon: "Ik zou graag een mooi huis hebben, vol met allerlei prachtige dingen; lekker eten, mooie kleeren, smaakvolle meubels, aardige menschen en hoopen geld.
De Moffats leefden op grooten voet, en de eenvoudige Meta was in het begin min of meer overbluft door de pracht van het huis en de elegante kleeding der bewoners. Maar het waren vriendelijke menschen, in weerwil van hun beuzelachtig leven, en ze zetten hun gast spoedig op haar gemak.
"Ja, ja, dat was dol!" riep Jo, "vooral als we de leeuwen voorbij moesten, of met Apollyon moesten vechten, of de vallei doortrokken waar de booze geesten waren." "Ik hield het meest van de plaats, waar onze pakken afvielen en van de trappen rolden," zei Meta.
Frank, Bets, Amy en Grace gingen zitten om naar het spel te kijken, dat door de anderen gespeeld zou worden. Mijnheer Brooke koos Meta, Fred en Kate; Laurie nam Sallie, Jo en Ned. De Engelschen speelden goed, maar de Amerikanen speelden beter, en betwistten hun iederen duim gronds. Jo en Fred hadden verschillende schermutselingen en kregen eens bijna hooge woorden.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek