Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 11 juni 2025
Op een donkeren fluweelgrond was er iets met gekleurd stroo gevlochten en ik las: "Zooals het klokje thuis tikt, tikt het nergens." Verbluft keek ik meneer Cathoen aan. Sprak hij in ernst of probeerde hij mij voor den gek te houden? Neen, hij meende 't ernstig; ik zag dat hij ontroerd, verteederd was. Een vochtige glans blonk in zijn oogen.
Ik strekte mijn hand uit om wijwater te nemen, ik boog mijn knieën, toen ik voorbij het hoogaltaar ging en ik luisterde naar het klokje, dat geluid wordt, als pater Rossi ter misse gaat. "Donna Elisa, er was geen wijwater, geen altaar, geen klokgelui, niets, niets was er." "Och, arme!" zei donna Elisa. "Toen hoorde ik gehamer en geklop in een venster.
Zij spraken niet veel, zoo wat over kat en hond, over weer en wind, luisterden naar het tampend klokje der paterkens op de Ossenmarkt. Het gebeurde wel dat Snepvangers aangehitst, betrapt werd dat hij poogde mee te spuwen. Niet ver genoeg, keurde Sander af, in de goot, klonk het anders minachtend.
Een dunne nevel drijft boven de velden. Ginds zingt een klokje: Ave, Maria! Eene geheimnisvolle kalmte heerscht omhoog en omlaag. Wat is de kalmte streelend zoet, Dat suizen en in sluimer zijgen, Dat plechtig stil en stiller zwijgen, Die rozenkleurige avondgloed! 't Is of de rust rondom ons henen Een zachter inborst in ons stort; 't Is of ons harte ruimer wordt, En wat er boos was, is verdwenen.
Het gezang is eenvoudig, maar toch niet onaangenaam; "de tonen klinken," naar Naumann zegt, "helder als een klokje", ongeveer als "stiti sietsietsidi" en "sitidoe sitidoe." Hoewel de Mees gezellig is, bejegent zij zwakkere dieren onverdraagzaam, ja zelfs boosaardig.
De andere vogels zwijgen, maar de kwartel roept nog, patrijzen snorren naar hun leger, herten en konijnen komen te voorschijn. Nog even schijnt de zon op een torenspits, dan wordt de lucht koel, uilen en vleermuizen beginnen rond te vliegen, en het klokje der kapel luidt het Ave.
Ik zweeg. Een pijnlijk heimwee, een stille droefheid sloop in mij neer, zoo iets gelijk de stille, grijze, kille mist, die alom over het land ging hangen. 't Begon te avonden en te nevelen, een bleeke, roze schemering tintte nog vagelijk het westen en in het grijs kerktorentje van 't Armenhuis tampte in kadans een klokje.
Als een die in het witte vlees van zijn lief zich voelt als een zwemmer in wentelende wateren uitrukken! uitrukken! het is zo ver, en zo ver, en het is zo goed! Zo goed als een klokje diep in het dal, de lauwe geur van veevoeder overal 's avonds over de dorpen lijk een offerande. I. PRO
Jo liep naar binnen; Klaas volgde hem. In een van de kamers stond een pendule. Het klokje werd gedragen door een man, een reus. »Daar staat hij«, zei Jo. »Dat? Nou, dat is een klok!« »Maar geen gewone, mannetje! Zie je dien reus?« »Ja, wat zou die?« »Als die de klok hoort slaan, draait hij z'n hoofd om.« Daar hoorde Klaas verwonderd van op. »Is dat waar?« vroeg hij. »Zoo waar, zoo waar, als....«
Dat krijg je tot "welkom thuis" en morgen zullen we spelletjes doen; maar als je te veel naar de vogeltjes kijkt in plaats van op te letten dan neem ik mijn boek en ga in een hoek onder den treurboom lezen, hoor!" "Ziezoo, het klokje van gehoorzaamheid voor allen, groot en klein. Een, twee, drie naar bed. 't Is een vermoeiende dag geweest." "Ik kruip alléén onder 't laken," zei Leni.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek