Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 14 juni 2025
"Ik heb u lief Estella", herhaalde Hector, die haar in zijne armen gestrengeld hield. De avond was zeer donker, de witte zee verlichtte den hemel. Aan den ingang der grot, slaakte het water een lange klacht, terwijl onder het gewelf een laatste schemering van daglicht was weggestorven. Een geur van vruchtbaarheid steeg uit de levende golven op.
Zij wilde hem smeeken haar die smart uit te storten, en het zoû haar in dit oogenblik nauwelijks verwonderd hebben, zoo het geklonken hadde als een gerythmeerde monoloog, als eene lange klacht in blankverzen ... Bertie, mijn beste jongen, wat is er? vroeg zij. Hij bleef daar staan, zwijgend, in het schuine, bleeke licht, wetend, dat het hem bijna theatraal bescheen.
En die zachte klacht steeg op, in de lucht, hoog boven de aarde, en vermengde zich met veel klachten die daar zweefden.... En toen ... wist niemand waarheen die te zamen gingen. Naar het Licht ... dacht de Vrouw.
Een bliksemstraal laaide langs den hemel, schoot naar de aarde, en doodde den jongen. De vader was ongedeerd. Twee dooden volgden de gedaante. Achter hen klonk de wanhopige klacht van den man. "Laat mij nu ook sterven. Neem mij nu ook mede." "Kom," fluisterde de gedaante. "Het schip wacht ons weder. Over dertig jaar kom ik bij den man terug. Dertig jaar heeft hij nog te leven." Mooi-Ann van Velp
Toen las de kleine indischman verzen voor, met z'n dof, droef stemmetje, vreemd opklinkend uit zijn altijd-lachend gezicht, en de regels rolden van z'n lippen, als 'n lang aangehouden klacht, of hij las over lente en geluk, of over droefenis.
En ik schreef toen: "Eilaas, door veler zuchten stage klacht...." En ik zeide "Eilaas" omdat ik mij er over schaamde dat mijne oogen aldus ijdellijk gedwaald hadden. Dit sonnet verdeel ik niet omdat zijne verklaring duidelijk genoeg is.
De grimlach, die alsdan de wangen der lijdende maagd betrok, was evenals de lach, welke, na een pijnlijke dood, op het aanzicht van sommige lijken blijft; meer pijn en meer droefheid was erin besloten dan in de smartelijkste klacht: zij bezag de zuster van Adolf met een blik die zegde: "O geef mij troost en lafenis!"
Ze boog haar teer kopje tegen de zachte vingers van de Vrouw, en voelde zich bijna gelukkig zoo. Toen ze dood was, lei de Vrouw haar weg, heel stil, dat niemand het zag... En héél stil, dat niemand het zag, ging ze soms naar het doode bloempje ... om het te zièn.... Dan was 't, of uit den dooden violen-geur, zacht-trillend de droeve klacht omhoog steeg: "Waarom?".... "Och, waarom?" ...
De keten kan van goud zijn, maar de schakels behooren stevig aan elkaar te zitten en een hoorder moet de sterkte ervan onderzoeken, terwijl zij hem door de handen gaan. Indien iemand zich geen moeite geeft bij de poging om een preek te verstaan, dan eindigt hij bijna zeker met de klacht, dat de spreker langdradig of dat de toespraak onsamenhangend was.
Het is de Platanistas, waar men onder het oog der grijsaards oudtijds de kinderen sloeg, om ze aan pijn te gewennen, waar de jongelieden elkander geregelde gevechten leverden en zonder een klacht in den dood gingen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek