Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 15 oktober 2025
Toen legde Katina met geweld de zweep over het span, liet plotseling de teugels schieten, en met een wilden kreet joeg ze de razend geworden paarden door de menigte, rechts en links slaande met haar weldra rood gekleurden zweep. De menigte week uiteen als water voor den boeg van een schip, en de troïka schoot als een pijl door de opening heen.
"Het was zelfzuchtig van me maar, neen, niet het heil van Czernovië weerhield mijn hand. Iets... iemand anders." "Iemand? Iemand, die zooveel invloed op je heeft, dat..." Katina knikte zwijgend. Daarna zag ze Zabern in de oogen, en vulde zijn woorden aan: "Iemand, dien ik zoo liefheb, dat ik om zijnentwil zelfs mijn wraak ondergeschikt maakte aan zijn verlangen."
Rob kon zijn verontwaardiging niet in toom houden; hij riep tot Katina, die bij de laatste woorden van Zabern weer binnengekomen was: "Als die Orloff nog leeft, zeg me dan waar ik hem vinden kan, en ik zal je wreken!" "Neen, dappere vreemdeling, neen. Die wraak behoort mij. Niemand mag me die ontnemen. En de dag komt! Het noodlot voert Graaf Orloff in de nabijheid van Czernovië!"
Op dit gezicht bleven de drie mannen onbewegelijk staan, want zij begrepen dat deze vogel een postduif was. Ravenski's list had dien van Zabern overtroffen, en de Maarschalk vervloekte het oogenblik van toegevendheid, dat hem deze nieuwe moeielijkheden berokkend had. "Zie je wel," mompelde hij tot Katina. "In de politiek is menschelijkheid een onvergeeflijke fout!"
Met een kreet van ontzetting zag Felix dat hij een diepe wond in de zijde had, waaruit straalsgewijze het bloed liep. "O God!" riep Katina verschrikt, de paarden inhoudend, "men heeft hem vermoord!" Ze hief zachtjes zijn hoofd op, en liet het in haar schoot rusten; intusschen trachtte Felix het bloed te stelpen. Maar het was te laat. "Het was Russakoff," stamelde de stervende.
Nicolaasklooster het groote gebouw met de zingende monniken was, dat Katina hem op hun rit in de troïka gewezen had. Ook kende hij de bewoners van dat klooster als onverzoenlijken, die reikhalzend uitzagen naar het oogenblik waarop ze van de Russische overheersching zouden worden bevrijd.
Katina had opnieuw gemist en in een rechte lijn vloog de duif voort, een oogenblik later achter de boomtoppen verdwijnend. Met een verwensching liet Katina het wapen vallen. Maar er was geen tijd tot aarzelen. Van de verwarring gebruik makend, was Ravenski het bidvertrek uitgesneld, naar de deur van zijn zitkamer.
"Pas jij zelf op!" riep een ruwe stem, en een man in een blauwen kaftan en met een rooden baard greep de teugels van een der paarden vast. "Wou je over me heen rijden?" Katina herkende die stem onmiddellijk. Ze sprong op en riep: "Arresteer dien man! Hij is een ontsnapte gevangene!" "Arresteer die vrouw!" riep de man met een grijnslach.
"Ik wou dat die menschen maar wat op zij gingen," zei Katina, die groote moeite had om haar drie paarden door het gedrang te sturen, "zoo zullen we er nooit doorkomen."
Onder het rinkelen der zilveren bellen, waarmee de duga was behangen, snelden de vurige dieren voort alsof ze een wedstrijd met elkaar hielden, terwijl Katina het span mende met een kracht waarover de drie mannen zich verbaasden.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek