Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 7 juni 2025
"Het is niets, Eliza," zeide George snel. "Gij moest liever uit het gezicht blijven, als gij aanspraken houdt," zeide Phineas. "Zij zijn gemeene schurken." "Zie nu of uwe pistolen in orde zijn, Jim," zeide George, "en pas met mij op de engte. Op den eerste die zich vertoont geef ik vuur; gij neemt den tweede en zoo verder. Het zou niet gaan, weet ge, twee schoten kruit aan één te verspillen."
Het zou als muziek in zijne ooren geklonken hebben, indien hij het gefluister had kunnen verstaan. "Kijk eens, Jim! hij gaat naar hem toe! Kijk eens, hij geeft hem eene hand, een hand! Wou jij niet, dat je Jeff was?" Intusschen was het geheele personeel bezig zijn best te doen, om in een voordeelig licht te treden.
Smith, schipper en diens zoon Jim verlieten de Werf van Smith, omstreeks drie uur laatstleden Woensdagmorgen per stoomboot =Aurora=, zwart, met twee roode strepen, zwarten schoorsteen, met een witten band; hij, die eenige inlichting desbetreffende kan geven aan Mrs. Smith, op de werf van Smith of in Baker-Street No. 221b, wordt bij dezen opgeroepen." Het was duidelijk dat dit Holmes' werk was.
Zijn kolossale lichaam spartelde er tegenaan, boog in het midden door en viel door de touwen heen buiten den ring en op de hoofden van de mannen op de pers-plaatsen. Het publiek barstte los. Het had al meer gezien dan waarvoor het betaald had, want de groote Jim Hanford, de wereldkampioen, was verslagen. Het was niet officieël, maar het was met één stoot gebeurd.
Jim stapte het eerst af en hielp toen voorzichtig zijne oude moeder, die zich aan zijnen arm vastklemde en angstig rondzag, alsof zij ieder oogenblik een vervolger verwachtte. "Jim, zijn uwe pistolen in orde?" zeide George, met eene zachte maar vaste stem. "Ja, wel zeker," antwoordde Jim. "En gij zult u niet bedenken wat te doen zal komen?"
Daar Tom gewaarschuwd had dat er te Sandusky op de vluchtelingen zou gepast worden, achtte men het best hen te verdeelen. Jim en zijne oude moeder werden afzonderlijk voortgeholpen; en een paar, nachten later werden George en Eliza met hun kind naar Sandusky gereden en onder een gastvrij dak geherbergd, waar zij zich gereed zouden maken om hun laatsten tocht over het meer te doen.
Bij Marble Arch riepen zij een omnibus aan, die hen vlak bij hun armoedig huisje in Euston Road afzette. Het was over vijven en Sybil moest nog een paar uren rusten, vóór zij zoû optreden; dat wilde Jim. Hij wilde ook liever afscheid van haar nemen, zonder dat hunne moeder er bij was. Zij zoû natuurlijk weêr een heele scène maken, en daar had hij een vreeselijken hekel aan.
"Hij wint altijd door den eindstoot." "En die zekerheid omtrent den uitslag neemt er van weg, wat ik mij verbeeld, dat de fijnste trillingen moeten zijn," besloot Pat. "Misschien zul je wel wat van die trillingen voelen, als je tegen Jim Hanford uitkomt," zei de manager. Pat glimlachte, maar sprak niet. "Vertel mij nog wat meer," verzocht zij; "meer over wat u voelt terwijl u vecht."
Verbeeldt je Jim, lief te hebben en dan Juliet te moeten spelen! Hem daar te zien zitten. Voor hem te spelen! Ik ben bang, dat ik het publiek zal afstooten of zal meêslepen. Want lief te hebben, is zichzelf overtreffen. En ik, ik ben van hem, van hem alleen, van mijn tooverprins, mijn God, mijn alles! Maar ik ben arm! Arm?... Wat doet dat er toe?
Zij sprong op. Daar is hij! riep zij. Wie? vroeg Jim Vane. Mijn tooverprins, antwoordde zij, en keek de victoria na. Hij vloog op en greep haar ruw bij den arm. Wijs hem mij! Wie? Waar? Wijs hem mij goed. Ik moet hem zien! riep hij uit. Maar op dat oogenblik kwam de four-in-hand van den Hertog van Berwick voorbij en toen die de ruimte had opengelaten, was het rijtuig al uit het park weggezwaaid.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek