United States or Timor-Leste ? Vote for the TOP Country of the Week !
En buiten zichzelf liep hij toe op een kleine verzameling wapens, maar nauw had hij twee dolken eruit genomen, of hij liet ze vallen, en keek als verdwaasd Ibarra aan. Deze bleef roerloos staan. "Wat ging ik daar doen?" stamelde hij. En hij vluchtte weg uit het huis. De slag. Ginds in de eetzaal, zitten Capitán Tiago, Linares en tante Isabel aan den avonddisch.
Tante Isabel en Maria Clara waren dien morgen vroeg naar de mis gegaan; deze smaakvol gekleed, met een rozenkrans van blauwe kralen, die haar half als armband diende en de ander met haar bril op, om gedurende het Heilige Offer het "Anker der Redding" te lezen.
De jonge vrouw liet zich leiden als een kind en beiden sloten zich op in haar kamer. Capitán Tiago en Ibarra waren in levendig gesprek toen tante Isabel verscheen, die haar nichtje half met zich meesleepte, terwijl deze overal heen keek, behalve naar de menschen. Zij en de jonge man wisselden daarna slechts één blik: hun ontroering vond geen woorden.
Zoo zijn beide partijen bevredigd, en zal Maria Clara spoediger beter worden. Zijn de kamers in orde? Je weet wel dat er met den dokter en zijn vrouw een nieuwe meneer meekomt, familie van Padre Dámaso. Er mag niets ontbreken." Spoedig daarna reed er een rijtuig voor. Capitán Tiago gevolgd door tante Isabel, liep ijlings de trap af, om de aankomenden te ontvangen.
"Jij bent niet zooals je moeder: die schreide nooit... nooit anders dan om een grilletje...Padre Dámaso heeft me gezegd, dat er al een familielid van hem uit Spanje is aangekomen...die bestemt hij je tot aanstaande..." Maria Clara hield de ooren dicht. "Maar Santiago, ben je nu heelemaal gek?" riep tante Isabel. "Haar nu met een anderen vrijer aan boord te komen.
Bij dezen laatsten naam werd Maria Clara zoo rood als een klaproosje en kon ze niet antwoorden. "Je moet nu maar met tante Isabel naar de kloosterschool gaan om je kleeren te halen en afscheid te nemen van je vriendinnen," ging Capitán Tiago voort, zonder 't hoofd op te heffen, "je gaat er daarna niet meer heen."
"Welnu, wat hebt gij, Isabel? Waarom blijft gij staan?" vroeg het meisje. "Mejuffer," antwoordde de meid, "dit bosch is een kuil vol struikroovers en binders. De geschiedenissen van duivels en spoken hebben zij uitgevonden, om de lieden verwijderd te houden en den eenzamen reiziger in vrijheid te kunnen vermoorden.
Eenige dagen te voren waren er in het huis dat Maria Clara en haar tante Isabel bewoonden een menigte kisten met Europeesche eetwaren en dranken, ontzaglijke spiegels en schilderijen aangekomen. Ook de piano van 't jonge meisje was erbij gezonden. Capitán Tiago kwam den dag voor het feest.
Voorloopig stemde Capitán Tiago in alles toe. Tante Isabel trad de ziekenkamer binnen. Maria Clara lag nog te bed, bleek, zeer bleek; naast haar zaten haar beide vriendinnen. "Neem nog een korreltje," zeide Sinang zacht, en bood haar een wit pilletje aan, dat ze uit een glazen buisje haalde, "hij zegt dat je met de medicijn moet ophouden, als je gegons in de ooren voelt."
Nauw waren de poorten van 't klooster gesloten of hij gelastte zijn ontroostbare nicht "Tante Isabel!" al wat aan zijne dochter of zijn overleden echtgenoote toebehoord had bijeen te pakken, en naar Malabon of San Diego te gaan, omdat hij voortaan alleen wilde wonen. Hij wijdde zich toen met woede aan het li-am-po-spel en aan de hanegevechten, en begon opium te schuiven.
Woord Van De Dag