Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 18 mei 2025
De stad Parijs liet op haar kosten den dom der Invaliden vergulden. Ernstige lieden vroegen elkander wat in deze of gene omstandigheid mijnheer de Trinquelague zou doen; mijnheer Clausel de Montals verschilde in sommige punten met mijnheer Clausel de Coussergues; mijnheer de Salaberry was niet tevreden.
De lijkkoets werd door jongelieden getrokken. Onmiddellijk daarop volgden de officieren der invaliden, met lauriertakken in de hand.
"Die voorwerpen geef ik aan 't Hôtel der Invaliden," zeide hij. "Ik heb ze liever dan twintig millioen francs; en de oude soldaten uit den oorlog in Hannover zullen met vromen eerbied de eereteekenen aanvaarden, die toebehoord hebben aan een der eerste veldheeren, van wie de geschiedenis de herinnering zal bewaren."
Van hier zou een flottille het lijk langs de Seine overbrengen naar Parijs. Den 1en December werd Courbevoie bereikt en een stoet gevormd, waarin aan tal van oudgedienden en officieren een plaats was gegeven. Te midden eener tallooze zwijgende en diep ontroerde menigte, toog deze door den triomfboog en de Champs Elysées naar den dom van 't hotel der Invaliden, een prachtstuk uit de XVIIe eeuw.
Scheveningsche kinderen met bruine gezichten en wit hair scheppen een nationaal plezier in het blootvoets waden door het heldere water, terwijl zij luid joelend onder de ankertouwen doorkruipen. Invaliden der zee met duizend plooien in de geblakerde troniën rooken een bruin eindje pijp, en turen naar den gezichteinder.
Haastig ging hij voort; toevallig was hij gewapend, daar hij de pistolen van Javert bij zich had. De jongeling, dien hij meende gezien te hebben, was op de straat uit zijn oogen verdwenen. Marius, die de straat Plumet langs den boulevard had verlaten, ging over de Esplanade, de brug der Invaliden, de Champs-Elysées, het plein Lodewijk XV, tot hij de straat Rivoli bereikte.
"Ik heb liever dat mijn bord een spiegel is," zei Favourite. Blachevelle ging voort: "Zie de messen. De heften zijn van zilver bij Bombarda, en van been bij Edon. Zilver is toch meer waard dan been." "Behalve voor hen, die een zilveren kin hebben," merkte Tholomyès op. Op dat oogenblik hield hij zijn blik op den dom der Invaliden gericht, welke uit de vensters van Bombarda zichtbaar was.
Een groote blauwe zakdoek, als die waarvan de invaliden zich bedienen, was om haar hals geslagen en bedekte haar borst. Haar handen waren bruin en vol zomersproeten, de wijsvinger vereelt en vol naaldesteken. Zij droeg een bruinen, groven wollen mantel, een katoenen kleedje en plompe schoenen. Dit was Fantine. Dit was Fantine. Ze was moeilijk te herkennen.
Geen gissing was mogelijk. Hij kende zelfs den naam niet meer, dien hij gemeend had te kennen. 't Was stellig niet Ursula. En Leeuwerik was een bijnaam. En wat van den grijsaard te denken? Verborg hij zich werkelijk voor de politie. De werkman met het witte haar, dien Marius in de nabijheid der Invaliden had ontmoet, kwam hem weder voor den geest.
En, zich weer tot Doña Consolación wendend, zei ze: "Denk eraan met wie u te doen heeft! Ik ben geen provinciaal of een soldaten-slet! In mijn huis in Manila komen geen alféreces, die wachten daar aan de deur." "Hola, doorluchtige mevrouw Blaaskaak! De alféreces zullen er niet binnenkomen, maar wel de invaliden, zooals die daar. Ha, ha, ha!"
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek