Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 10 november 2025
Toen stak de haan den kop op, en antwoordde: "De hoeve heet Lillgärde, van 't jaar als verleden jaar, van 't jaar als verleden jaar." De meeste hoeven heetten naar de eigenaars, zooals gewoonlijk in Skaane, maar in plaats van te antwoorden, dat het de hoeve van Per Mattson of Ola Persson was, bedachten de hanen namen, die zij gepast vonden.
Zij wisten, dat de woorden moesten worden gesproken, omdat er geen strenger wet is dan het leven. Het waren vreemde dagen, die volgden. Wanneer de boer van het land in zijn hoeve trad, verwachtte hij telkens, dat de vrouw reeds was vertrokken dan was hij blijverwonderd, dat ze er nog zat. "Is er niets gebeurd?" vorschte hij. "Niets? Was er niemand aan de deur?"
Maar die gewoonheid was slechts een bedriegelijke schijn; de groote slag had in de diepte alles omgewoeld en 't was of allen op de hoeve er iets van voelden zonder het nog te begrijpen.
Hij nam van niemand afscheid, maar toch was hij niet van plan ooit weerom te komen. Hij walgde van 't leven daar, van 't oogenblik af, dat hij gravin Elisabeth in haar ongeluk gezien had. Hij liep door zonder te rusten dien avond en den heelen nacht, tot hij 's morgens vroeg tegen zonsopgang aan een kleine hoeve kwam: Löfdala genoemd, die hem toebehoorde.
Of het misschien Gods bedoeling was, dat de smart haar hart zou komen openen voor barmhartigheid, vandaag, eer het te laat was om die wreede daad weer goed te maken. Ze ging snel naar de hoeve terug, en begon met haar man over dit alles te spreken. Ze sprak over het meer en over de vogels, en zei hem, dat zij geloofde, dat Peer Ola's dood een straf voor hen beiden was.
De Germaan hield toen nog niet van het wonen in steden, die hij als gevangenissen beschouwde; hij leefde liever op zijne hoeve, te midden der vrije natuur. Daar was hij onbeperkt gebieder over al zijne onderhoorigen en lijfeigenen, die zijne akkers bebouwden en zijn vee verzorgden.
Beatrice liep snel langs de rots, totdat zij de hoeve van Jones in 't gezicht kreeg. Van de plaats waar zij stond, kon zij een opeengedrongen menigte zien, en zelfs, als de wind naar haar toe was, geschreeuw en rumoer hooren. Opeens hoorde zij een knal als een geweerschot, zag de menigte in groote verwarring uiteen stuiven en daarna in dichte groepen weer bij elkander staan.
Hoe zal het met ons, arme kinderen, gaan!" Maar zelfs de wilde ganzen hadden het hart niet met zulke stakkers den gek te steken. "'t Zal je beter gaan, dan je denkt," riepen zij in 't voorbijgaan. De wilde ganzen waren nooit zoo opgeruimd, als wanneer ze over een vlakte kwamen. Dan haastten zij zich niet, maar vlogen van de eene hoeve naar de andere, en maakten gekheid met de tamme dieren.
Niemand wist, waarover de heer peinsde, als hij met gefronst voorhoofd bij de tafel zat. Het bouwen der hoeve ging voort. Eindelijk kwam de dag, dat ze gereed was. Slechter dan ooit speelde Gerard. Met ongeduld beidde hij den avond. Toen hij om tien uur bij de boerderij stond, bemerkte hij tot zijn verwondering, dat ze verlaten was. Hij lag lang uit bij de rivier, hij hoorde zijn hart bonzen.
In den omtrek heerschte rust, en die het niet beter wist zou gedacht hebben, dat het vrede was. Zij waren echter nog maar kort in de hoeve teruggekeerd, of er kwam bezoek. Een vreemdeling trad binnen, in wien zij onmiddellijk een krijgsman herkenden, ook al scheen hij ongewapend. »Goeden morgen, huisman!" klonk zijn groet, en aan zijn tongval was duidelijk te merken, dat hij een Vlaming was.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek