Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 3 juli 2025
O, neen, dit zal niet zijn.... Ho, ik zal opstaan en u doen zien, wat de liefde van eenen zoon tot zijne moeder vermag. Geef mij mijne kleederen, en indien gij, eer twee uren verloopen zijn, niet gegeten hebt, dan straffe mij God met het eeuwig vuur!... O, moeder, moeder! de zoete Jezus heeft zich over mijne zondige woorden niet vergramd.... Ik gevoel kracht! Ik leef!"
De Leeuw van Vlaanderen staat bij ons als onverwinbaar te boek en dit verdient hij." De oude vader glimlachte eerst van genoegen, maar eensklaps verduisterde zijn gelaat; zijn hoofd zonk neer en hij zuchtte weemoediglijk: "Mijnheer De Valois, is het niet ongelukkig dat ik zulke zoon geen erfdeel mag nalaten? Hij die het Huis van Vlaanderen zoveel roem en luister moest bijbrengen. Ho!
De liefde!... Aldus was hare liefde geweest. Hare oogen werden nat. Eene subiete wanhoop greep haar over gansch haar trillend lijf. Ze wilde loopen, loopen, zoeken tallenkante, het huizeken zoeken, en de zachte kamer en het blauwe bedde. Hare lippen bewogen en ze lengde hare kinne opwaarts om te roepen, Johannes! Johan!... Ho! Johan!...
Maar het geviel tevens dat zij, haastig met haren vader sprekende, meer nadruk aan haar woord wilde geven, en dan ontschoot aan dit helder oog eene vonk van gemoedskracht die de omstanders met verwondering trof en deed denken dat in dit zoete maagdelijk wezen eene sterke ziel moest wonen. Zelfs murmelde op dit oogenblik eene oude burgersvrouw schier onhoorbaar: "Ho, de lieve jonkvrouw!
"Hei! ho!" antwoordde de Fries, meesmuilende: "de Vrouwe van Aylva is nog kras en vlug; maar toch...." hier zag hij eerst de kinderen en toen den vreemdeling aan, als wilde hij hem te kennen geven, dat hij om hunnentwille het verdere zweeg: "neen!" vervolgde hij, op den grootsten der knapen wijzende: "deze hier, Juwe, is de jongste zoon van onze waardige Vrouwe al die anderen zijn haar kleinkinderen: ja: 't is een heel zootje: en dan zijn er nog wel zes of zeven te huis."
"Welke dwaze gedachten verduisteren uw verstand?" viel Reimond ontevreden uit. "Meent gij dan, dat mijne toestemming voldoende kan zijn om den geest tot eenen leugenaar te maken? Ho, gij lastert en hoont den geest, die uw geluk heeft voorbereid."
Ho! die zachte oogen en die schoone roode lippen, over dewelke nooit anders dan goede woorden kwamen! Zij redde mij 't leven, de welbeminde! Op onze schepen zult gij de pijp der verlossing bespelen. Herinnert gij u nog ... doch neen.... Voor ons is thans blijdschap en vreugde, voor mij uw gezichtje, dat zoet is als de bloemen in de Zomermaand. Ik ben in het hemelrijk!
Maar hare armen zonken neerwaarts en haar bloed deed een smertlijken ommedraai. Over hare wangen rolden twee tranen, die ze niet had kunnen verdringen en die nu in de hoeken van haar lippen haperen bleven. Ze stamelde, haar gezicht verwringend tot een treurigen glimlach: Ho!... ja ... zoo!...
Kom, kom, wees maar moedig; de wolk zal afdrijven, en dan wordt de hemel weer helder voor u." "Nooit, nooit meer," mompelde de jongen. "Heeft zij u dan beslissend verstooten?" "Neen, zij bemint mij uit al de krachten harer ziel." "Ho, ho, Frans, gij hebt misschien uwen blik te hoog gericht .... en de ouders weigeren?" "Neen, de ouders niet." "Maar wat is er dan van die onverstaanbare zaak?
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek