Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 2 mei 2025
Het parool is: =Hildegarde=!" Hij hief het hoofd op, streek zich boven de oogen, als iemand die tot bezinning komt, hapte naar adem, en stamelde toonloos: »Hildegarde, zeg je?... Ja Marieken, 't is waar!... ik kom!" En hij liet zich door haar wegleiden als een kind. »Ah ça, mon beau villageois! Voil
»Je moet, ja! Je hebt het gezworen." Zij verbleekte. »Hier, hier op deze eigen plek heb je het gezworen, dat je mij helpen zoudt als ik het noodig had levenslang, al liepen onze wegen nóg zoo ver uiteen. Bij al wat ons lief en heilig was, heb je mij dat gezworen, Marieken! Is het niet?" Zonder te antwoorden, staarde zij strak op den grond. »En ons parool zou wezen: =Hildegarde=. Zou het niet?"
In de vijfde plaats.... Doch waartoe deze opsomming nog voortgezet? Het is klaar als kristal, dat Hillegersberg nooit geworden zou zijn wat het is, zonder den berg van Hildegarde. En evenzoo duidelijk is het, dat de berg van Hildegarde er nooit zou gekomen zijn zonder den ontijdig opgevlamden hartstocht van Hildegarde de reuzin voor Ubbo den reus, bijgenaamd de Bruine.
»Wat wil je van me?" hijgde hij. »Ik wil dat je mij woord houdt. =Hildegarde=! zeg ik. Ga met mij mee, Justus!" Hij keek haar aan alsof hij haar niet begreep. »Ik kan niet!" sprak hij: »Laat me aan mijn lot over!" »Est-ce que ça va durer? Viens-tu?" riep de Fransche vrouw. »Justus!" hernam Marieken: »Ga met mij mee! Gedenk je eed! Gedenk al wat je eenmaal lief en heilig was.
Anders dan HILDEGARDE was ELISABETH van arme ouders geboren . Van der jeugd af leidde zij een ascetisch leven, droeg het haren kleed op het lichaam, was omgord met een ijzeren ketting, nuttigde slechts weinig voedsel; alles onder veel weenens en biddens.
Maar de mooiste vind ik nog altoos die, welke ik 't eerst van je hoorde: de sage van Hildegarde en Ubbo." »En waarom dat?" »Omdat zij zoo trouw was, die arme reuzin. En" liet zij met ingehouden geestdrift er op volgen »zal ik je eens wat zeggen?.... Ik zou het net zóó gedaan hebben!" »Wat, mal kind?"
Maar Justus lette niet op den schorren lach, waarmede de ongelukkige om den hoek der straat verdween. »Hildegarde!" prevelde hij: »Hildegarde, zegt ze.... Ja kind, je hebt gelijk, ik kom!... Ik wist niet wat ik deed, Marieken. Ik geloof dat ik krankzinnig ben!".... Mèt gaf een krampachtig schreien aan zijne geweldig overspannen zenuwen lucht. »O!" kermde hij: »nu is =alles= verloren!"
Denk er aan, als de beurt aan mij komt: het parool is =Hildegarde=!" De volgende dag was een zondag. Meester Van Meppen had zich de ontspanning veroorloofd van een bezoek bij Sa Majesté son très-cher frère den schoolmonarch van Berkel en Rodenrijs. Bij gevolg was Justus Eykendaal de aangewezen persoon om bij ochtend- en middagbeurt in de kerk het orgel te bedienen.
Hier ook was het, dat Justus aan Marieken de geschiedenis verteld had van Hildegarde en Ubbo. Het duurde een heel poosje, vóór Marieken zich uit het hoofd kon zetten dat de beide Delftsche torens, van deze verhevenheid juist zichtbaar als twee donkere staken waarachter het westen glom, niet Twikko en Fikko waren, de bloedige reuzen, uittrekkende op maagdenroof!
Zij verzuimen dan niet, eenen achtermiddag te besteden aan eene wandeling naar het naburige dorpje eene bedevaart naar het plekje waar zij hunnen heiligen eed zwoeren tusschen de graven: naar den heuvel van de lange Hildegarde, de jonkvrouw van Hillegersberg. =Harmonia.= Eenen groenen boom gelijk, die eene bron beschaduwt te midden eener brandende vlakte.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek