Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 15 september 2025
Ik laat mij elken om vijf uur wekken en werk dan den geheelen tot acht uur door. »O welkom, schoone , Die uit een gulden kamer gaat Met glans en heldre stralen." »De ster drijft voor zich henen De benden van het hemelsch heir." Dalen vallen storten zinken zakken. Een beweging naar beneden.
Door het koude marmer gaan, En door de doffe kleur, zijn droomen: heldre draên, Waarvan de moeders kleedren voor haar kindren weven; De taal is een oneindig Orfeus-lied: Beheerscht haar harmonie, de kunstge, niet Ontelbre vormen en gedachten, anders zonder leven?
Zon en gulden wolkjes maakten den dag schitterend, lange rijen roggeschoven versierden 't veld, de appels in den boomgaard van den proost blonken in heldre kleuren tusschen 't loof en in den tuin van den koster glinsterden dalia's in den zonneschijn. 't Was een wonderlijke lijkstoet, die tusschen de lindeboomen door trok.
't Eerste wat ze ziet, bij heldre maan, is tusschen de bloempotten op 't kozijn, zijn guitaar en zijn schrift met verzen, met haar naam: Käthe. Dan buigt ze zich voorover en ziet naar beneden. En daar, op de steenen, ligt Beppo, plat op den rug; z'n gezicht in 't maanlicht. Hij lag er met bloote borst en bloote voeten.... Nur in seinem Hösele, wie 'n Bettelbub.
Toen schoot, uit 't Heiligdom dier heldre spanning, de berg-storm los, als een verwoede hond, zoodat 'k moest grijpen 't ijsveld waar ik stond, en dreef mij neer naar 't land van mijn verbanning. Als bij het toornen van een reus, getergd, fronsten zich de wolkbrauwen van 't gebergt.
Statig wapperde uit de blauwe lucht boven het weiland, en roode banieren hingen er zwaar in neder als muziek. Scharen van vrouwen kwamen, als donkre kleurwolken door een herfstbosch jonge meisjes als zwanen trokken, heldre oogen schoten pijlen omhoog, en stille harten klopten als kleine werktuigjes. Zacht als een zon kwam daar de spreekster over het tapijt.
Duizelig als van wellust zweefde ik neer, Waairend de heldre lucht met loome vlerken.
Ik stel my aan hun hoofd: Hun zal ik, en die Gâ, die 'k eeuwig zal beminnen, Het erfgoed van hunn' stam, het Paradijs herwinnen." Hy zweeg. De schoone beefde, en zag zijn aangezicht Betrokken, en de glans van 't hem omvloeiend licht Op 't heldre voorhoofd als een avondstond verbleeken. Zijn stem verloor allengs haar melody in 't spreken, En nam een schorheid aan, als in de keel beklemd.
zag 'k in gewoel van bloemen en gewaden als heldre ster die vóór alle¯andren blindt, en 'k zag hoe haar genootjes vroolijk traden om haar, als eene die elk 't minnigst vindt en als de schoonste zonder spijt wil roemen, daar zij, hoe mooi en goed zij is, niet speurt. Ik hoor haar kindernaam vertrouwlijk noemen, de knapen roepen "Bice!" en werpen bloemen naar 't blonde haar.
Niemand op de wereld is zoo ongelukkig als 't jonge meisje. Al haar vroolijkheid is weg. Met haar fierheid, waarmee ze ieder die haar te na komt, op een afstand hield, is 't gedaan. Alles wat er op dien rit van Fors naar Berga gebeurde ligt voor haar bewustheid weer in 't halfdonker, waaruit het te voorschijn werd getooverd. Geen enkle heldre indruk bleef er van over. Ja toch!
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek