Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 1 juni 2025
Toen de avond inviel had de Bonadventure een kleinen inham der kust bereikt, waar zij het raadzaam achtten den nacht door te brengen. Den anderen ochtend konden zij gemakkelijk de kust bereiken en gingen Gideon Spilett en Harbert eenige uren op jacht. Zij keerden met een goeden voorraad gevogelte terug.
"Die is in het goede jaargetijde niet te vreezen!" antwoordde Pencroff. "Maar mijnheer Cyrus, daar men steeds op het ergste moet bedacht zijn, zal ik uw toestemming vragen om slechts Harbert met mij op die reis mede te nemen."
Met weinige woorden werden Gideon Spilett, Harbert en Nab op de hoogte van den toestand gebracht. Deze gebeurtenis die zeer ernstige gevolgen kon hebben, Pencroff zag het ten minste zoo in, had een verschillende uitwerking op de metgezellen van den braven zeeman.
Nu konden zij elkaar verstaan en antwoorden en toen Harbert den naam van Cyrus Smith uitsprak, blafte Top, alsof hij zeggen wilde, dat zijn meester gered was. "Gered, nietwaar?" herhaalde Harbert, "gered Top?" En de hond blafte als om te antwoorden. Tegen vier uur in den morgen hadden zij ongeveer vijf mijlen afgelegd.
"Wij zijn nog niet aan het einde van onze tegenspoeden gekomen, beste Spilett, en misschien zal de gelegenheid zich wel weder voordoen, waarop hij ons zijn machtige tusschenkomst kan doen gevoelen. Maar thans behoeven we daar niet over te denken. Het leven van Harbert vóór alles." Den tienden dag, 22 November, waren er aanmerkelijke verschijnselen van beterschap bij den knaap te bespeuren.
Onder een flink ontbijt, dat Nab spoedig gereed had gemaakt, de reporter, Harbert en Pencroff waren uitgehongerd, liet Cyrus Smith zich de reis naar het eiland tot in de kleinste bijzonderheden vertellen.
Hoe het ook zij, wij moeten alles beproeven om onze tegenwoordigheid te verbergen. De molen, welke op het Verre Uitzicht staat, is te gemakkelijk te bespeuren. Laten Ayrton en Nab de wieken er af nemen. Laten wij ook de vensters van het Rotshuis met takkenbossen verbergen. Laten alle vuren worden uitgedoofd. Dat niets de tegenwoordigheid van den mensch verrade!" "En ons vaartuig?" vroeg Harbert.
"Wanneer Harbert genezen is, kunnen wij een onderzoek op het eiland instellen en zien wat met deze boeven is aan te vangen. Dit zal dan tegelijkertijd het doel uitmaken van onzen grooten tocht..." "Het spoor te vinden van onzen geheimzinnigen beschermer," voegde Gideon Spilett er bij.
Maar Harbert, hebt gij niets, geen vuurslag, niets waarmede wij vuur kunnen maken?" "Neen, Pencroff!" De matroos verliet de schoorsteenen, gevolgd door Harbert, en krabde zich het hoofd. Op het zand bij de rivier, in de rotsen, hoe en waar zij ook zochten, alles was te vergeefs. Het doosje dat van koper was, zou hun blik niet ontgaan zijn.
Harbert had er zelf een getroffen, die tusschen de struiken viel. Top snelde er heen en bracht een mooien vogel met grijze vleugels in zijn bek terug. Het was een waterhoen, ter grootte van een patrijs, doch deze vogel was bij nader onderzoek niet voor hun avondmaal geschikt en Top moest er zich dus over ontfermen. Zij volgden nu een oostelijke richting, en kwamen toen weder op bekend terrein.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek