Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 14 mei 2025
Den volgenden ochtend, met den trein van negen uur, zou Geoffrey met haar vertrekken. Toen Beatrice weer binnenkwam, was het half elf, en in zijn geprikkelde gemoedsstemming stond Granger er op, dat zij allen naar bed zouden gaan. Elisabeth gaf Geoffrey de hand, wenschte hem geluk dat hij er zoo goed afgekomen was, en ging dadelijk heen, maar Beatrice draalde even.
Zij wierp hem een vlammenden blik toe, en wilde heengaan; maar toen zij zich omkeerde, werd zijn hart verzacht en schaamde hij zich. "Miss Granger, ga niet heen; vergeef mij. Ik weet niet hoe ik zoo onbeleefd heb kunnen zijn; ik had zoo niet moeten spreken. Het geval is eigenlijk dat ik zeer teleurgesteld was omdat ge niet kwaamt. Om u de waarheid te zeggen, heb ik u schrikkelijk gemist."
Verdronken zij, het mooiste en liefste meisje in heel Wales! En dat alleen door dat vervloekte, wrakke ding. God helpe haar! Verdronken is zij, zeg ik " Op die woorden barstte Betty in een luid geween uit. "Stil, meisje," zeide Geoffrey, zijn bleek gelaat naar haar toe wendende. "Ga naar de pastorie terug, en als mijnheer Granger thuiskomt, zeg hem dan wat wij vreezen.
Achter in het huis was een lange gang, aan het eene einde waarvan de kamer was, waar hij logeerde, en aan het andere einde de slaapkamer van Elisabeth en Beatrice. Die gang werd verlicht door twee vensters, en nog twee andere kamers kwamen er in uit die van Granger, en de kamer waar Effie had geslapen.
De slag van de dichtvallende deur had niet alleen Beatrice doen ontwaken; ook Elisabeth en Granger waren er wakker van geworden. Elisabeth zat in bed overeind, door de duisternis heen, te zien wat er gebeurd was; haar blik viel op Beatrice's bed zeker zeker Elisabeth stapte het bed uit, sloop als een kat de kamer door en voelde met haar hand op het bed. Beatrice was daar niet.
Dus gingen zij naar de pastorie, Granger verheugd en toch een weinig verlegen, want er was in de geheele manier van doen iets, dat hem wel wat vreemd voorkwam, en Owen Davies stilzwijgend of nu en dan bij zichzelven iets mompelende. In de huiskamer vonden zij Elisabeth. "Waar is Beatrice?" vroeg haar vader.
De hoofdonderwijzeres bewilligde daarin, zonder eenige achterdocht, zeggende dat als Beatrice geen ochtend vrijaf zou mogen nemen, zij niet zou weten wie. Den volgenden ochtend ontbeten zij zeer vroeg, omdat Granger en Elisabeth met den eersten trein zouden vertrekken.
Zoo had Beatrice haar vader en haar zuster een laatst vaarwel gezegd. "Elisabeth," zeide Granger, toen zij het station naderden, "ik ben ongerust over Beatrice. Er was zoo'n vreemde uitdrukking in haar oogen, het kortom, het maakt mij beangst. Ik had wel lust Hereford er aan te geven, en terug te gaan," en hij bleef aarzelend op den weg stilstaan.
Op dit oogenblik hoorde men het geratel van wielen, en de eenige vigilante, waarop Bryngelly kon roemen, hield voor de deur stil. "Daar is de vigilante voor u, mijnheer Bingham," zeide Granger "en zoo waar ik leef, haar Ladyschap is meegekomen.
Ik heb haar in geen weken gezien." Nu deed Betty een lang verhaal. Mijnheer Granger en Miss Elisabeth waren van huis, en zouden eerst over twee uren terugkomen. Miss Beatrice was gisterennamiddag uitgegaan en niet thuisgekomen om thee te drinken.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek