Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 13 mei 2025
Wanneer het stralend licht zijn glans komt spreiden Zendt het zijn klaarheid tot in versten nacht; De bleeke sterren dooven en verscheiden Voor zijner schichten ùitblinkende kracht. Zoo schenkt mijn Vrouwe met haar blik verblijden Aan ieder die in donkre smarten smacht En doet in vreugd verkeeren al hun lijden: Zoo overgroot is harer deugden macht.
Kom haastig, haastig voort: 't zijn liefelijke wegen Zoo lang de lieve zon is op haar troon gestegen; Maar minder aangenaam en veilig, als de maan Haar twijfelachtig licht werpt door de donkre blaân. Het Woud van Ettrick.
Tastend in 't donker, duwde hij het raam op, schoof den manken, matten stoel bij, begon van de boterham te eten. Maar na een paar happen, in onrustige gedachten, lei hij 't brood op de vensterbank, keek naar de dakpannen aan de overzij. Het was een volkomen donkre nacht.
Lamp der Aarde! Uw stralen doopen Oovral donkre vorme' in klaarte, Zielen die gij liefhebt loopen Op de winden zonder zwaarte. Tot zij zwijme' als ik, verslagen, Duizlig, zwijm, doch zonder klagen!
Toen begon hij, hij was een bleeke man met donkre knevels, zijn gelaat blonk vochtig. "Nu zal ik je nog eens vertellen hoe het kapitaal wordt in de groote wereld waarin wij wonen: onze maatschappij. Laten wij stil voortwerken en toch praten, onder ons werken socialisten zijn." En hij dacht een poosje als in een zoeken, dat de wind doet; voor hij tot een storm wordt.
En de mees begint weer te kloppen. En de bijenkoningin gaat voort haar portiersters naar buiten te zenden en allen verdwijnen ze. Niemand komt terug om te vertellen wie er klopte. Hu! 't wordt griezelig daar in de donkre korf. 't Zijn de wraakgeesten, die daar buiten hun spel drijven. Hadden ze maar geen ooren! konden ze hun nieuwsgierigheid, maar bedwingen en rustig afwachten.
Er was een warmig duffe lucht van bedorven hooi en in de wijde deuropening tegen de verre wittig-zilveren licht-horizon de gebogen figuur der oude vrouw, die kleintjes klaagde, zonder verwijt.... Nu wou hij alleen maar schilderen dien stal, in donkre en zware lijnen, en dan dat verre licht...; maar de klacht van de oude boerin zou er toch in zijn....
Kwam, speels, u langs de donkre lokken waren En 't lief gelaat, dat zelf een bloem gelijkt Zoo schoon als niet één in die dalen prijkt, Tenzij der wilde roze bleeke blaren. Uw handen gingen toen wat is zoo blank Als meisjeshanden tot dat doel geheven Weer ord'nen 't haar door dartlen wind verward;
Zijn donkre huid glanst in de zon, daaronder kookt het bloed; Zijn felle oogen, wit omringd, zij stralen vuurgen gloed, Als hij het strijdperk binnenraast in ongetemde vaart, Dan gloeien zij in woesten glans als hij den held ontwaart.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek