Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 15 juni 2025
En dit was de gewichtige reden waarom Craig en Fry kennis met Soun trachtten aan te knoopen. Soun was er de man niet naar, om weerstand te bieden aan den verleidelijken klank van taëls of het beleefde aanbod van een paar glazen Amerikaanschen grog.
»Het eerste geeft niets, antwoordde Kin-Fo. »Wang zou mij zeer gemakkelijk kunnen vinden, zonder bespeurd te worden, wijl mijn huis ook het zijne is. Men moet hem, het koste wat het wil opsporen." »U hebt gelijk, mijnheer," antwoordde William J. Bidulph. »Het zekerste is om gezegden Wang terug te vinden en wij zullen hem vinden!" »Dood of..." zei Craig. »Levend!" antwoordde Fry.
Craig en Fry schoven dus de deur der kajuit open en vonden Kin-Fo daar. Hij sliep, doch men wekte hem onverwijld. »Wat is er?" vroeg hij. Enkele woorden waren voldoende om hem op de hoogte der zaak te brengen. Zijn moed en zijne koelbloedigheid begaven hem gelukkig niet. »Laat ons die gewaande lijken spoedig in zee werpen", riep hij uit.
De brave lieden zouden zich de moeite niet geven een vaartuig te plunderen dat met lijkkisten was beladen. »Zij zouden toch kunnen meenen, dat u uit voorzorg de rouwvlag geheschen hadt," zei Craig, »en zich komen overtuigen...." »Als zij komen zullen wij hen ontvangen," antwoordde kapitein Yin, »en als zij ons een bezoek gebracht hebben, zullen zij zich verwijderen zooals zij gekomen zijn!"
Een overtocht in zestig uur zonder storm, in het hartje van den zomer, dat was goed voor gelukkige stervelingen; hij, Kin-Fo, behoorde daar niet langer toe! Craig en Fry waren vrij wat meer in onrust, altijd met het oog op de handelswaarde van hun cliënt. 't Is waar, hun leven was evenveel waard als dat van Kin-Fo.
En hoe zou men hem dan ontwijken, hoe hem voorkomen? Craig en Fry zagen in iederen passagier van de Peï-tang een moordenaar. Zij aten niet meer, zij sliepen niet meer, zij leefden niet meer! Waren Kin-Fo, Craig en Fry ernstig ongerust, Soun was vooral niet minder angstig. De gedachte dat hij op zee moest gaan, bezorgde hem kippenvel.
Hoe geruststellend alles ook luidde, wat de hoofdagent der verzekeringsmaatschappij de Eeuw omtrent Kin-Fo te weten kreeg, toch moesten Craig en Fry voortgaan hem nauwkeurig in het oog te houden en hem op zijne wandelingen volgen, want de mogelijkheid bestond dat hij het voornemen koesterde om zich buiten 's huis van kant te maken.
De voorsteden zijn dan ook buitengewoon druk. Deze levendigheid troffen Kin-Fo en zijne beide reismakkers nog meer, toen zij op de kade waren gekomen en daar de samenstrooming zagen van tal van vaartuigen van allerlei aard. Craig en Fry waren, alles goed overdenkende, tot de conclusie gekomen, dat zij het veiligste waren in het midden eener drukke bevolking.
Het was een visschersjonk en daaruit kon men afleiden dat men dicht onder de kust was; de visschers in die streken wagen zich toch zelden ver in volle zee. »Houdt moed! Maakt voort!" riepen Craig en Fry, zelf met kracht de pagaai hanteerende. Zij behoefden echter hunne tochtgenooten niet aan te sporen. Kin-Fo, horizontaal op het water uitgestrekt, sneed door de golven als een bruinvisch.
Wie weet welk motief hij gehad heeft? In elk geval zal ik liever van de door u voorgeslagen middelen geen gebruik maken. »Maar wacht eens.... misschien...." begon Craig. »Zouden wij niet....?" ging Fry voort. »Mijnheeren", viel Kin-Fo hen in de rede, »ik zal doen wat ik goed vind. Al stierf ik vóór 25 dezer, wat beteekent dan nog het verlies voor uw maatschappij?"
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek