Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 15 mei 2025
»En van ochtend?" vroeg William J. Bidulph verder. »Van ochtend," zeide Craig, »hebben wij gehoord dat hem evenmin iets scheelde als...." »De brug van Palikao," vulde Fry aan. De agenten Craig en Fry, twee neven en echte Amerikanen, die in dienst van de Eeuw waren, vormden te zamen eigenlijk slechts een wezen.
»Ik zal den pas gaan verkennen," sprak toen de gids; »wacht hier dan maar op mij." Daarop verwijderde hij zich. Op dit oogenblik traden Craig en Fry op Kin-Fo toe. »Mijnheer?..." sprak Craig. »Mijnheer?..." sprak Fry. »Is u tevreden geweest over onze diensten gedurende den tijd dat mijn heer William J. Bidulph ons aan uw persoon verbonden heeft?" »Zeer tevreden!"
»Als Lao-Shen het niet bevolen had...." »Stil toch!" Op het hooren van den naam van den gevreesden Taï-ping hadden Craig en Fry onwillekeurig eene lichte beweging gemaakt en daarop waren de deksels weder plotseling dichtgevallen. Het was op nieuw doodstil in het ruim van de Sam-Yep.
Craig en Fry koesterden dan ook te zijnen opzichte geen wantrouwen meer en konden al hun aandacht wijden aan den kostbaren cliënt van de Eeuw. Het was niet meer dan natuurlijk dat hun onrust toenam, naarmate zij dichter bij het bereiken van hun doel waren.
Zeker was het, dat er, sedert men Tahou verliet, schelmen van de ergste soort aan boord waren; zeker was het, dat Craig en Fry een hunner den naam van Lao-Shen had hooren uitspreken; zeker was het dat het leven van Kin-Fo in onmiddellijk gevaar verkeerde.
Zoo ver het oog reikte zag men water, niets dan water. Waarin Craig en Fry, door nieuwsgierigheid gedreven, een uitstapje maken naar het ruim van de Sam-Yep. »Waar zijn wij, kapitein Yin?" vroeg Kin-Fo toen het gevaar geweken was. »Ik weet het niet precies", antwoordde de kapitein, die er weder even vroolijk als vroeger uitzag. »In de golf van Pé-Tché-Li?" »Misschien."
Als het geen geknabbel van tanden was, kon het niets anders zijn dan een gekrabbel van klauwen of nagels! »Frrrr! Frrrr!" deden Craig en Fry. Maar het geraas hield niet op. De twee agenten kwamen naderbij en luisterden met ingehouden adem. Het gekrab kwam stellig uit een der bovenste doodkisten. »Ze zullen toch geen schijndooden Chinees in een van de kisten gepakt hebben?" vroeg Craig.
Na het tooneel in het ruim slopen Craig en Fry zoo voorzichtig mogelijk weder naar het midden en klommen naar boven. Zij bleven eerst op het dek staan, toen zij zeker wisten dat niemand hen hooren kon. »Met dooden die spreken...." begon Craig. »Is het niet pluis!" voltooide Fry. Een enkel woord had hun alles verraden. Dat was de naam Lao-Shen, dien een der gewaande lijken uitgesproken had.
»Zeeroovers in dit gedeelte van de golf van Pé-Tché-Li!" riep Craig niet zonder eenige verbazing uit. »Waarom niet!" antwoordde Yin. »'t Is hier als overal. In geen enkele Chineesche zee worden deze brave mannen gemist!" En de waardige kapitein lachte en liet zijne beide rijen glinsterende tanden zien. »U schijnt ze weinig te vreezen!" werd door Fry opgemerkt.
Zelfs de tijd zou hun ontbroken hebben om aanteekeningen te maken en hunne indrukken zouden zich bepaald hebben tot eenige namen van steden en sterkten. Maar zij waren niet nieuwsgierig en snapachtig evenmin. Zij spraken bijna nooit met elkander. Waarvoor zou dat ook gediend hebben! Hetgeen Craig dacht, was ook de meening van Fry. Het zou een soort van alleenspraak geworden zijn.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek