Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 29 september 2025
Geen Temistokles na den slag van Salamis zou zich bij de Olympische spelen fierder getoond hebben dan hij. Doña Consolación zit in een hoek te gapen, en vertoont daarbij een zwart bakhuis en een geaccidenteerd gebit. Haar blik vestigt zich koud en onheilspellend op de deur der gevangenis, waar allerlei onfatsoenlijke teekeningen op staan.
Hieruit volgt, dat iemand die na zoo iets zich zulk een man tot vijand maakte, ten slotte in nog kwader reuk moest staan dan de arme onvoorzichtige duivels, en de alférez verdiende zijn lot. Zijn vrouw, een oude Filippijnsche, die zich geweldig poeierde en verfde, heette Doña Consolación; haar man en anderen noemden haar anders.
Zonder hem de handboeien af te nemen, die vol bloed zaten, werd hij aan een houten bank vastgebonden. De ongelukkige keek om zich heen, als zocht hij wat, en zag Doña Consolación. Hij lachte schamper. De omstanders waren verwonderd en volgden zijn blik. Ze zagen toen dat onze dame zich een beetje op haar lippen beet.
Doña Consolación luisterde eerst met een spotlachje op de lippen, doch dit verdween allengs, ze begon aandachtig te worden, daarna ernstig en eenigszins in gepeins verzonken. De stem, de zin der verzen en de zang zelf maakten indruk op haar: dat dorre, droge hart dorstte wellicht naar regen.
En omdat zij de telegrammen leest die haar man moet ontvangen, heeft ze onmiddellijk toen die dronklap en onverstand thuiskwam, zich op u willen wreken en zoo den sergeant met de soldaten op u afgestuurd, om het feest in de war te sturen. Past u maar op! Eva was een goeie vrouw, ze kwam uit Gods handen...Doña Consolación is 'n kwaje, naar men zegt, en je weet niet uit welke handen zij gekomen is!
Zoo bracht de waanzinnige twee dagen door. De soldaten hoorden haar en zwegen: och, die melodieën riepen oude herinneringen wakker, herinneringen uit den tijd toen ze nog onbedorven waren. Doña Consolación hoorde haar ook in haar verveling, en toen ze vernam wie daar zong, beval ze na eenige oogenblikken nadenken: "Laat haar dadelijk hier bovenkomen."
't Was bepaald noodig dat de alférez haar zeide: "Hou nu je mond, of ik schop je naar je negerij terug!" Doña Consolación had geen zin om naar haar negerij teruggeschopt te worden, maar zon op wraak.
Is meneer weggegaan?" schreeuwde Doña Consolación. Op een teeken van den alférez, antwoordde de oppasser: "Ja, mevrouw, hij is weggegaan." Men hoorde haar vroolijk lachen, en de grendel werd weggetrokken. De echtgenoot stond zachtjes op.
Je weet je afstand niet te bewaren!" "Hij is hier de ...baas!" "En wat kan ons dat schelen? Zijn wij soms inlanders?" "Je hebt gelijk!" antwoordde hij, omdat hij geen ruzie wilde maken. Ze kwamen voorbij het huis van onzen militair. Doña Consolación zat aan 't raam, als naar gewoonte, gekleed in 't flanel en haar stinkstok rookend.
Zij, die een hekel had aan de jeugd, bepijlde van daar met haar oogen de jonge meisjes en zond haar kwinkslagen op hun af. Ze waren bang voor haar, gingen bedremmeld voorbij, zonder de oogen op te slaan, de stap versnellend en haar adem inhoudend. Doña Consolación had een groote deugd: ze scheen nooit in een spiegel gekeken te hebben. Dit zijn de grootmachtigen van 't dorp San Diego.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek