Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 17 mei 2025
Toen had zij hem geloofd en hem geholpen zich verborgen te houden voor de karabiniers. En zij hadden hem tevergeefs gezocht in Catania, op den Etna en over geheel Sicilië. Maar toen de politie cavaliere Palmeri niet kon vinden, begon het volk te zeggen: "'t Is een voornaam heer en het zijn hooge heeren, die hem helpen, anders zou men hem reeds lang geleden gevonden hebben."
Zelf had hij het in zijn jeugd zien spelen en het had hem zooveel vreugde gegeven. Nu stond er dus met groote letters op het theater te lezen: "Het oude passiespel of de wedergeborene Adam, tragedie in drie bedrijven door cavaliere Filippo Orioles." Don Antonio was zeer verlangend te weten, hoe de volksstemming was.
De bleeke advocaat liep vooruit, en zeide haar, dat don Ferranto Torino uit den winkel had willen jagen, maar dat deze hem toen met zijn mes verwond had. Het was niet gevaarlijk. Don Ferrante was reeds verbonden en zou na veertien dagen geheel hersteld zijn. Don Ferrante werd nu naar binnen gedragen, en zijn blikken dwaalden in het rond, niet om donna Micaela, maar om cavaliere Palmeri te zoeken.
"De Antichrist zal van land tot land gaan en den armen brood geven." Het was in Februari en de amandelboomen begonnen op het zwarte lavaveld rondom Diamante te bloeien. Cavaliere Palmeri had een tocht op den Etna gemaakt en een grooten amandeltak vol knoppen en bloemen meegebracht; dezen had hij in een vaas in de muziekzaal gezet. Donna Micaela beschouwde den bloeienden tak.
"Misschien was het beter geweest, cavaliere. 't Ware beter hem op het kerkhof te weten, dan dat hij in de gevangenis versmacht. Hoe zal hij dat lijden kunnen dragen? Hij zal het niet kunnen uithouden, hij zal ziek worden, en spoedig sterven." Toen zij dit zei, rukte donna Micaela zich los uit haar verdooving en richtte zich op van de sofa.
Elk plekje was bezet met menschen en ternauwernood konden zij een plaats vinden. "Vanavond is Diamante heerlijk, Micaela," zei cavaliere Palmeri. 't Was alsof de lieflijkheid van den nacht hem zachter stemde. Hij sprak meer en teederder tot haar, dan hij sedert langen tijd gedaan had. Donna Micaela scheen het, dat haar vader de waarheid sprak.
Toen ze eindelijk aan het witte Catania gekomen waren, dat glanzend op den zwarten lavabodem ligt, reden ze naar het schoonste paleis van de stad. Dit was hoog en groot, zoodat de arme, kleine Giannita zich zeer verlegen gevoelde, omdat ze genoodzaakt was daar in te gaan. Maar donna Elisa stapte moedig naar binnen en zij werd naar cavaliere Palmeri en zijn vrouw gevoerd, die het paleis bewoonden.
Hij was toegerust als een geschiedvorscher met een schraapijzer in den gordel, een spade op zij en een grooten ransel op den rug. Iederen avond als cavaliere Palmeri thuis kwam, vertelde hij donna Micaela van Dominico. Gedurende deze jaren, dat ze samen op den Etna gezocht hadden, had Dominico zich tot een archeoloog ontwikkeld. Dominico week af van den weg, zoodra hij een ruïne ontdekte.
Rosa Alfari moest haar laten gaan, en zij zocht den weg naar het paleis van justitie. Daar stond ze tusschen de straatjongens en leegloopers op de publieke tribune en zag cavaliere Palmeri zitten op de bank der aangeklaagden. Het was een voornaam heer met een puntbaard en witten knevel. Giannita herkende hem dadelijk.
"Wat meen je, Micaela? Wat wil je?" Ze keken elkaar aan. Hun oogen vulden zich gelijktijdig met tranen. "Ik heb niemand anders dan u!" fluisterde zij. Cavaliere Palmeri opende onwillekeurig zijn armen. Zij stond aarzelend op, ze wist niet of zij goed zag. "Ik weet hoe het nu gaan zal," zei hij morrend. "Geen minuut houd ik nu voor me zelf over." "Om de villa te ontdekken?"
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek