Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 22 juni 2025
De woorden van zijn biechtvader echter, die hem vroeger zoo goed met dit verlies hadden kunnen troosten, bleven thans zonder uitwerking. Het kon niet anders of deze toestand moest een geheime oorzaak hebben, die hij ons niet wilde meedeelen. "Mijnheer," vroeg ik, toen ik eens alleen met hem was, met een mengeling van eerbied en genegenheid, "mag Gil Blas zijn meester een vraag doen?" "Zeker.
Zij bespraken allerlei plannen voor een volgenden strooptocht en na het eindelijk over een bepaald plan te zijn eens geworden, stonden allen van tafel op en gingen ter ruste. Ieder van hen stak een kaars op en ging naar zijn eigen kamer, terwijl ik kapitein Rolando volgde om hem bij het ontkleeden behulpzaam te zijn. "Wel, Gil Blas," zeide hij, "gij ziet nu hoe wij leven.
Ik ging dadelijk weg en dacht bij mijzelf: "Komaan mijnheer Gil Blas, gij wordt op de proef gesteld. Laat nu eens zien, mijn vriend, dat gij genoeg geest hebt, om een rol te spelen, die dat eischt. Seigneur Felix heeft u een teeken gegeven. Hij wil dat ik alleen het briefje van don Louis weg breng, dat beteekent dit knipoogje, niets is duidelijker."
"Ik ben te nieuwsgierig," zei hij, "om niet aan de uitnoodiging gevolg te geven." "Pacheco," zei hij, "wanneer ik binnen twee uur niet terug ben, kunt gij alleen naar mijn tante gaan, dan kom ik u daar na den middag wel opzoeken. Gij weet, wat Gil Blas u uit naam van dona Kimena gezegd heeft en ge kunt gerust er alleen heengaan."
Ik liet hem in mijn kabinet en daar ik zag dat hij een man was uit het gewone volk, bood ik hem geen stoel aan, maar vroeg dadelijk, wat hij verlangde. "Mijnheer Gil Blas," zei hij, "herkent ge mij niet?" Oplettend bekeek ik zijn trekken, maar ik was verplicht te zeggen, dat ik niet wist, wie hij was.
Hij was als ruiter gekleed, droeg een lang rapier en kon ongeveer dertig jaar zijn. Hij kwam haastig op mij toeloopen en sprak mij aldus aan: "Mijn waarde heer student, ik heb daareven gehoord, dat gij Gil Blas de Santillano zijt, het sieraad van Oviédo en de ster der philosophie! Zijt gij waarlijk die geleerde heldere geest, waarvan de roep zoo groot is hier in het land?
Toen zij echter de reden van het gerucht vernamen, maakte hun onrust plaats voor uitbundig gelach. "Hoe nu, Gil Blas," zei een van hen, "je bent nauwelijks een paar uur bij ons en wil je ons nu reeds verlaten? Gij schijnt wel een vreeselijken afkeer te hebben van afzondering en ge moet er maar nooit aan denken Karthuizer monnik te worden.
Vol van die zoete hoop, keek ik met een onverschillig gezicht naar mijn arme beurs, die bijna leeg was. Waarin men Gil Blas ziet overladen met vreugde, eer en ellende. Men bemerkte weldra aan het hof de genegenheid, die de minister voor mij had. Hij bewees mij die in het openbaar, door mij te belasten met zijn portefeuille, die hij anders altijd zelf droeg, als hij naar den ministerraad ging.
Bij de verschijning van dien zak, die er alleszins naar uitzag goed gevuld met specie te zijn, zette ik groote oogen op, evenals nog enkele menschen, die daar tegenwoordig waren; en ik dacht de stem van een engel te hooren, toen die man, den zak op tafel leggende, tot mij zei: "Heer Gil Blas, ziedaar wat mevrouw de markiezin u zendt."
"Volg mij niet, mijn vriend," zeide hij, "ga waar je wilt, maar als ik vanavond thuis kom, dan moet ik je op de stoep vinden." Bij deze woorden verliet hij mij en ik was mijn eigen meester. "Waarachtig, Gil Blas," zei ik tot mijzelf, "je zoudt geen beteren meester kunnen vinden!
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek