Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 22 mei 2025
Een paar dagen later zeide hij mij werkelijk: "Gil Blas, mijn waarde vriend, ge hebt zeker niet gedroomd van het geluk dat ik je ga aankondigen. Gij zult het aangenaamste baantje van de wereld krijgen. Ik zal je brengen bij don Mathias de Silva. Deze Mathias de Silva is wat men noemt een saletjonker. De intendant van don Mathias, ging hij voort, is een intieme vriend van mij.
Ik nam zijn voorstel aan en er werd besloten dat we reeds den volgenden dag naar het mooie kasteel zouden gaan. Nadat we dit prettige plan gevormd hadden, stonden we van tafel op. Hij omhelsde mij en zei toen: "Heer Gil Blas, ik laat u nu aan mijn zuster over, want ik ga dadelijk de noodige bevelen geven en de lieden waarschuwen, die van de partij zullen zijn."
Prins Radziwil geeft mij alle dagen nieuwe betuigingen van vriendschap en ik durf mij er op beroemen bij den koning van Polen een wit voetje te hebben. Het belang van de reis, die ik op zijn bevel naar Madrid doe, is een blijk van zijn achting." Waarom Gil Blas een nieuwe betrekking moest zoeken.
Bij deze woorden zag ik mijn meester scherp aan en merkte op, dat hij rilde; dat paste bij de beweringen van de buurt, daarna verviel hij in een droomerij, die ik niet gunstig uitlegde. Hij herstelde zich echter spoedig en zeide mij tamelijk kalm: "Gil Blas, laat onze buren maar praten en onze rust door gebabbel niet verstoren."
Markies de Zenette en mijn meester omhelsden don Pompeyo, die vroeg ter ruste wilde gaan en lieten hem alleen met zijn bloedverwant. Bij het ontwaken belastte don Mathias mij met een nieuwe opdracht. "Gil Blas," zei hij, "neem papier en inkt om drie brieven te schrijven, die ik je zal dicteeren; ik maak je hierbij tot mijn secretaris." "Mooi zoo," zei ik tot mij zelf, "dat geeft al meer werk.
Van het verdriet van Gil Blas en de vreugde, die er op volgde. Korten tijd na het vertrek van Scipio, kwam een page van den minister mij een briefje brengen, dat deze woorden inhield: "Indien de heer de Santillano zich de moeite wil geven, om naar het beeld van den heiligen Gabriël te gaan in de Tolédo-straat, dan zal hij er een van zijn beste vrienden vinden."
Om kort te gaan, Gil Blas, je bent niet meer de Gil Blas, dien ik gekend heb." "Dat is zeker scherts", antwoordde ik op vrij koelen toon. "Ik merk niet, dat ik in eenig opzicht ben veranderd." "En toch is het zoo, mijn vriend," vervolgde hij. "Als ik vroeger bij je aanklopte, maakte je zelf de deur open en ik kwam vrij en zonder complimenten je kamer binnen. Wat een verschil met tegenwoordig!
De ontmoeting van Gil Blas en zijn metgezel met een man die stukjes brood in een beek doopte en wat zij met hem bespraken. Diego de la Fuente vertelde mij nog meer avonturen die hem sedert overkomen waren, maar daar zij mij niet waard schijnen te vertellen, ga ik ze stilzwijgend voorbij. Wij kwamen spoedig in het dorpje Porte de Duero en bleven daar het overige van den dag.
Hij zei: "Mijnheer Gil Blas, ge ziet een van uw oude vrienden voor u. Ik ben don André de Tordesillas, die met u samenwoonde in Granada, in dienst was van den aartsbisschop en op uw voorspraak een zending kreeg naar Mexico.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek