Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 15 juli 2025
Als ge mij wildet vergunnen," voegde hij er met eenige verlegenheid bij, "u eens te komen bezoeken, zou het genoegen des te grooter zijn. Ik zal mijnheer Bingham meebrengen, als gij gaarne kennis met hem wilt maken ten minste, als ik kan." Beatrice schudde het hoofd. "Dat kan niet," antwoordde zij, droevig glimlachend. "Ik ga morgen op een lange reis, en ik kom hier niet terug. Vaarwel."
Die beschuldigingen zijn mij medegedeeld, en ik ben gekomen om er op te antwoorden en er voldoening voor te vragen." Granger dribbelde zenuwachtig heen en weer, met een gezicht alsof hij wel had willen wegloopen, maar Elisabeth deed, met karakteristieken moed, de deur dicht, en trotseerde den storm. "Ja, ik heb die beschuldigingen ingebracht, mijnheer Bingham," zeide zij, "en zij zijn waar.
Hij liet zich evenwel door Elisabeth raden, zelfs om den tocht voor Beatrice geheim te houden. Beatrice was, zooals haar zuster verklaarde, zoo trotsch als Lucifer, en zou misschien bezwaren opperen als hij naar Londen ging om geld van mijnheer Bingham te leenen. Dat zou zij dan ook zeker gedaan hebben.
"Denkt ge werkelijk, dat een man als mijnheer Bingham zonder aanmoediging zou beproeven een minnarijtje met een meisje aan te knoopen? Zulke mannen zijn even trotsch als vrouwen, en nog trotscher: de dame moet altijd den eersten stap doen. Maar waar dient het toe er over te spreken? Het is allemaal onzin; Beatrice moet aan een anderen Geoffrey gedacht hebben of het was alleen maar toevallig.
Omstreeks twee uur stond Geoffrey op, en kwam met eenige hulp van zijn WelEerwaarden gastheer in zijn kleeren. Toen gebruikte hij een luncheon, en terwijl hij dat deed, stortte Granger zijn hart voor hem uit. "Mijn vader was een pachter in Herefordshire, mijnheer Bingham," zeide hij, "en in dien stand werd ik opgevoed. Mijn vader maakte goede zaken, zooals in die dagen een vlijtig man doen kon.
Een oogenblik na hen kwam Elisabeth; ontzetting stond op haar bleek gelaat te lezen. Beatrice greep haar bij den arm. "Wie is het?" riep zij. "Mijnheer Bingham," bracht haar zuster hijgend uit. "Hij is doodgeschoten!" En meteen was zij ook weg. Beatrice's knieën knikten, haar tong kleefde aan haar verhemelte; alles draaide om haar heen. Geoffrey vermoord! O, wat moest zij doen?
Ik hoop, mijnheer Bingham, dat ge zult inzien kortom, dat ge mij niet verkeerd begrijpen zult." "Miss Granger," antwoordde hij, "er bestaat tusschen ons iets, dat ons altijd aanspraak geeft op wederzijdsche achting en vertrouwen de band van leven en dood. Zonder u, zou ik hier nu niet zitten om uw vertrouwelijke mededeelingen aan te hooren.
Maar hij was in een verdrietige en wrevelige luim. Waarom bracht zijn vrouw zulke menschen in zijn huis? Kort daarna nam hun gast afscheid. Hij vond Bingham een verwaanden kwast, en gevoelde dat hij niet tegen hem bestand was. "En ik geloof dat hij geen duizend pond 's jaars heeft," redeneerde hij bij zichzelven, "en zijn vrouw alleen heeft een titel, hij niet.
"Ik geloof dat ik u mag feliciteeren, Miss Granger," zeide hij, "en dat doe ik van harte. Niet iedereen is zoo gelukkig. "Wat wilt ge daarmee zeggen, mijnheer Bingham?" viel Beatrice hem in de rede, stilstaande en zich naar hem toe wendende. "Wat ik daarmee zeggen wil? Och, niets bizonders; niets anders dan dat ik u gelukwensch met uw engagement." "Mijn engagement! Wat voor engagement?"
Niet dat dit van mijnheer Bingham te vreezen is, want hij heeft een allerliefste vrouw, en men zegt dat hij veel hulp van haar heeft. Maar daar gaat de bel van de afdeeling. Adieu, mevrouw Everston, aanstonds kom ik weer bij u, om u hieruit te brengen."
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek