Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 29 juni 2025
De beide heeren zagen elkander een oogenblik aan; toen ging hij, die de pruik op had, heen, de zakken met zich nemende. Hoe ben je dan hier gekomen? vervolgde de heer, die begonnen was met ons te ondervragen. Te voet tot Boulogne en van Boulogne naar Londen met eene stoomboot; wij zijn pas aangekomen. Heeft Barberin u geld gegeven? Wij hebben Barberin niet gezien.
Maar ik mocht mij niet aan mijne gewaarwordingen overgeven. Ik zou immers Barberin ontmoeten en door hem mijne familie.
Natuurlijk had ik geen lust een woord te spreken en vrouw Barberin scheen evenmin geneigd om het gesprek gaande te houden; zij liep af en aan om haar echtgenoot op zijn wenken te bedienen. Gij hebt dus geen honger? vroeg hij mij. Neen. Ga dan maar naar bed, en zorg terstond in te slapen, want anders word ik boos op je. Vrouw Barberin wenkte mij, dat ik zonder tegenspreken moest gehoorzamen.
Ik ging dus naar den tuin, maar tot spelen voelde ik volstrekt geen lust. Ik ging op een stoel zitten en verviel in diep gepeins. Mijn lot zou op dat oogenblik worden beslist. Wat zou het wezen? Ik bibberde van koude en angst. Het onderhoud tusschen Vitalis en Barberin duurde geruimen tijd, want meer dan een uur verliep er vóór hij bij mij in den tuin kwam. Eindelijk zag ik hem: hij was alleen.
Toen ik zat, was mijn eerste werk om met mijn betraande oogen het huis van vrouw Barberin te zoeken. Aan onze voeten strekte zich het dal uit, waarin bosch en weiland elkander afwisselden, en geheel in de diepte lag mijn ouderlijk huis, de woning waarin ik was opgevoed.
Dat was een van de nommers van mijn programma van de goede dingen, die ik genieten zou. Eerst vader Acquin, dan moeder Barberin, vervolgens Lize, na haar Martha en Alexis en eindelijk Benjamin. Wat Mattia betreft, men zou voor hem hetzelfde doen als voor mij en hij was gelukkig, als ik gelukkig was.
Verschrikt zag ik vrouw Barberin aan en smeekte haar met mijn blik om hulp. In het voorbijgaan wenkte zij me, dat ik maar gehoorzamen moest; terwijl zij met een beweging van haar hand mij geruststelde, alsof zij zeggen wilde: ge behoeft niet bang te wezen. Zonder tegenspreken volgde ik dus Barberin. Wij wonen ver van het dorp, bijna een uur gaans.
Maar dan zullen ze ons aan Barberin overgeven, of, als vrouw Barberin alleen thuis, zal men haar ondervragen om te zien of wij niet liegen, en dan zullen we haar niet meer kunnen verrassen. Eindelijk werd de deur met groot geweld geopend en wij zagen een ouden heer binnenkomen, wiens open gelaat terstond onze hoop herleven deed.
Ik vertelde hem wat wij hoopten en hij versterkte die hoop door tal van goede redenen. Daar uwe ouders dien Barberin wel te Chavanon hebben weten te vinden en die Barberin Garofoli en zelfs mij heeft weten te ontdekken, zal men u ook wel in het logement van Cantal weten op te sporen. Daar kunt gij zeker van zijn. Die woorden deden mij bepaald goed en maakten mij weder vroolijk en opgeruimd.
Toen ik tot driemaal toe mijne vraag herhaald had, kreeg ik eindelijk antwoord. O, ja Barberin; die woonde indertijd hier, zoowat vier jaar geleden. Vijf, zeide de vrouw, en hij is ons nog een week schuldig. Waar zit die kerel nu? Dat was het juist wat ik wilde weten. Teleurgesteld en min of meer ongerust ging ik verder. Chapinet alleen bleef mij nog over.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek