Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 11 juli 2025
Binnen een compartiment van de eerste klasse zaten twee personen zeer dicht naast elkaar, met de handen vast ineengesloten, slechts bespied door het vriendelijk-stralende aangezicht 'twelk zooveel onstuimigs had naar boven gehaald. "Ja August, oom Van Barneveld wil ik achten en liefhebben. Ja, ik ben een dwaas kind geweest. Was ik ijdel misschien? Maar op zulk een dag!
Verbaasd staarde August den spreker aan, terwijl hij ongeloovig met het hoofd schudde. Het kwam hem langzamerhand voor den geest, of hier welligt eenig misverstand hadde plaats gevonden! Nu vroeg de heer van Koslou: "hebt gij niet eens honderd gulden aan eenen armen, bedelenden jongen geschonken!"
"Kom, kom!" gaf de heer van Koslou ten antwoord, "ik kan in alles wat ik doe, geen enkel spoor van buitengewone menschlievendheid zien, noch van eene zoo groote goedheid! Het is enkel mijn pligt, het is alleen dankbaarheid!" "Dankbaarheid?" vroeg August, thans nog meer verwonderd; "dankbaarheid? Maar nu begrijp ik het nog minder!
O schrijf hem, lieve engelachtige vrouw; schrijf hem dat August zal sterven als hij niet aanstonds hier komt. Nee ik, ik kan het niet." Mevrouw Van Hake is tot schrijven bereid. Maar dan zou een brief er niet te laat komen, en zal die gestrenge man gevolg geven aan het dringend verzoek indien Eva het niet zelve vraagt?
En het gebrek aan levensmiddelen deed zich met elken dag nijpender gevoelen. August van Sterreveld gaf al het goud dat hij bezat, gaarne voor een stuk droog brood. Niet lang duurde het, of iemand konde, voor al het goud in de wereld, zulks niet eens meer bekomen.
Zie, uit eigenliefde, uit trots heeft August zich zoo weinig ingenomen betoond met hetgeen hij vernomen heeft. 't Moest voor een man ook stuitend wezen om zich eensklaps ver beneden zijn vrouw te zien gesteld, vernederend om als eenvoudig burger te staan naast een geboren.... gravin! "Nee August, wacht nog even, ik wou je zeggen....!" "Ja maar vrouwtje, ik moet noodzakelijk weg.
Ik voel.... Luister eens.... Hier.... Geef me die hand.... Zoo.... Wacht even.... 'k Ben moe.... heel moe...." "Lieve beste August, als het je vermoeit, spreek dan niet; word dan eerst weer sterk en gezond." "Ja, maar dan zou het te laat kunnen zijn;" zegt Helmond weder na een korte pauze en nu op zeer duidelijken toon: "Zoo, ja met die lieve hand op mijn hoofd dat is goed.
"En die steen.... dat is....?" zuchtte Eva. "Ja dat is ons nieuwe graf;" bevestigde Coba: "Daar rust nu die goede August, in de schaduw van Donerie's monument." Eva sprak niet. O, dat woord moest haar ziel wel treffen: "In de schaduw van Donerie's monument!" Jacoba zweeg mede. Zij had haar doel bereikt.
Een wijle tuurt ze op de kleine buste van Mendelssohn in wiens trekken ze steeds een zekere overeenkomst met hem.... meent te zien; en dan, na een paar malen de pen te hebben opgenomen en weer weggeworpen; na nogmaals te zijn opgestaan, en ginder eenige oogenblikken op den stoel bij het venster te hebben gezeten, neemt ze eindelijk weer plaats voor het papier, en schrijft met bevende hand: "Beste August!
Al keur ik niet alles goed wat je deedt, en al heb ik getracht je van die liaison af te brengen, in mijn ziel heb ik je altijd om je trouw aan dat meisje geëerd en liefgehad. Zoo je meent dat ik oom dewijl ik meer met hem dan met mijn opgewonden broeder instemde tegen dien eenigen broeder of zelf tegen dat meisje heb opgezet, dan dwaal je Philip." "Genoeg August, genoeg! Ik denk er het mijne van."
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek