Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 6 juni 2025
De brave moeder was genezen. Zij was evenwel zeer verzwakt en uitgeput door de geweldige reactie, die zij ondergaan had. Zij was in haar kamer gezeten, toen dokter Antekirrt en Piet Bathory haar daar opzochten. Maria Ferrato had, met de scherpzinnigheid der vrouwen eigen, begrepen, dat die drie menschen alleen bij elkander gelaten moesten worden.
"Silas Toronthal kan meenen, dat het in zijn belang is, om niets te zeggen, wat ten nadeele van Sarcany kan uitgelegd worden. Dat zou hem den mond kunnen snoeren." "Maar waarom?" vroeg dokter Antekirrt. "Welk belang zou hij kunnen hebben, om niets te zeggen?" "Ja, waarom?" herhaalde Piet Bathory. "Welk belang?... Waarlijk, ik kan aan mijn gedachte geen vorm geven."
"Goeden dag, waarde gast! en welkom hier!" riep kolonel Guyara uit. "Gij zijt een man van uw woord. En, nu gij mij voor den geheelen dag toebehoort..., zult gij mij niet ontsnappen." "Heer gouverneur, ik zal u eerst dan toebehooren, wanneer gij mijn gast zult geweest zijn. Vergeet niet..." "Wat, dokter Antekirrt? Als ik u vriendelijk bidden mag...!" vroeg kolonel Guyara.
Het was nu voor allen begrijpelijk, dat het eiland Antekirrta direct aangevallen, of beter gezegd, door de Senousisten overstroomd zoude worden. Overstroomd is het ware woord, want nu de flottilje naderbij kwam, ontwaarde men, dat zij zeer sterk bemand was. "Thans blijft ons niets anders over, dan ons te verdedigen!" zei dokter Antekirrt tot de hoofden der militie. "Is dat ook niet uw oordeel?
Toch zult gij geen ander antwoord erlangen." "Bedenk u wel.... Uw stilzwijgen zou u kunnen berouwen, heer bankier." Silas Toronthal trok de schouders op. Hij was thans vast besloten. Hij wilde en zou niet spreken. Luigi Ferrato verliet hem toen en deelde dokter Antekirrt den uitslag van dat onderhoud mede.
De gouverneur, Piet Bathory en dokter Antekirrt, vergezeld van nog eenige andere personen, sloegen denzelfden weg in als Carpena, die reeds zijne schreden naar de stad richtte. Namir, die hem van het oogenblik af, dat hij de strafkolonie verlaten had, bespied had, sloop in de donkere schaduw der boomen langs den weg voort, en verloor hem geen oogenblik uit het oog.
"Ja!... dien zij dood waant!" herhaalde dokter Antekirrt, als in gedachten verzonken "Maar,... wellicht,... wanneer zij u levend waande,... of... wanneer zij, voor uw graf gebracht,... u zag verschijnen...." Dokter Antekirrt bleef bij dat denkbeeld verwijlen. Wat werkte hij in zijn brein uit?
Dokter Antekirrt en Piet Bathory namen toen afscheid van den gouverneur van Ceuta. Zij wenschten vóór het aanbreken van den dag naar Antekirrta te vertrekken, en zij haastten zich, om hunnen gastheer te bedanken voor het aangename onthaal, hetwelk zij in de Spaansche volksplanting genoten hadden.
Zij werden bewaakt door twee sergeanten van de Antekirrtsche militie, van welker trouw dokter Antekirrt verzekerd was. Het was dan ook onmogelijk, dat de twee gevangenen gemeenschap met elkander konden hebben, of dat zij afspraken met elkander hadden kunnen houden. Ook was geen onbescheidenheid te vreezen.
"Laten wij daarvan niet spreken, heer gouverneur." "Och, wie heeft zijne ijdelheids-beweegredenen niet in deze wereld, niet waar? Dat is dus afgesproken, dokter Antekirrt, tot Zondag! Niet vergeten, hoor!" "Jawel, maar op eene voorwaarde, hoort gij op uwe beurt, heer gouverneur?" "Voorzeker, ik hoor. En die voorwaarde is, heer dokter?.. Kom laat hooren!" "Maar neemt gij ze aan?
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek