Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 13 juni 2025
Ik?... Ik...? Niets, wat hoofdpijn, geloof ik...! sprak zij stotterend en zij blikte hem aan, voor het eerst dien middag... Zijn oog zag diep in het hare en zij was op het punt zich woest aan zijn borst te werpen, hem te omklemmen en hem nooit weêr los te laten, om hem niet te verliezen... Maar zij glimlachte en reikte hare hand aan mevrouw Eekhof, aan Ange.... Is het niet meer terug te dwingen?
De kerel, in zijn jas zoo duister als van oud hout een gesneden pop, stond met zijn glimmend wapen in zijn vuist, onder zijn kap aan 't lachen, welwillend; 't smoel gekerfd door een dwarse grijns. "Oui, daar slaat hij meê," ginnegapte Antonio, terwijl de nachtwacht bevestigend met zijn hoofd aan 't knikken viel. "Un baiser de cet ange ne me paraît nullement doux," meende de kolonel.
Maar de muziek was haar geene bezigheid genoeg: zij zocht deze elders. Hoewel zij hare vroegere kennissen een weinig verwaarloosde, ontmoette zij ze toch een enkele maal in de salons van Betsy. Uit verveling had ze daar met een oude freule Eekhof, een tante van Ange en Léonie, afspraak gemaakt om den volgenden Zondag gezamenlijk naar de Fransche kerk te gaan.
Zij gevoelde eensklaps een nieuwe aandoening, een smeltende weekheid in haar hart, die zij niet begreep. Hij bleef bij hun groepje, bij de piano; hij stond vlak naast haar, maar sprak met Ange, terwijl Léonie luid schertste met Etienne, die haar brutaal het hof maakte. Een enkele maal zag Otto Eline aan, om haar te doen deelen in hun gesprek over niets, en zij glimlachte zonder te hooren.
Toch had het duet groot succes en in een stijgende vroolijkheid galmden zij weldra met hun vieren, Ange, Léonie, Etienne en Paul, zoowel uit de maat als uit den toon, nu het langoureuse: "Un baiser est bien douce chose!" dan het comique: "Le grand singe d'Amérique!" en hun muziek dartelde als een gefladder van luchtige melodie vroolijk door de salons.
Zij zwaaiden naar mij met hun armen en op hun verhitte gezichten en in hun stralende oogen glom reeds bij voorbaat ondeugende pret. Is ze daar! riep de Groote Dichter mij toe. En de Groote Schilder zond kushanden door de lucht, terwijl de Groote Musicus pathetisch galmde: "Oh bel ange, ma Lucie!" De jonge dames giegelden en lachten.
En Ben draaide zich op Ange's schoot om en herhaalde met zijn langzaam stemmetje: Oom Paul... oom Paul heeft bij ons koffie gedronken. Zoo, vond je dat prettig, kleine dikzak? gichelde Ange, die het zoete, stille kind zonderling vond. Het gesprek kwam op Paul en de Eekhofjes informeerden naar Bodegraven en hoe lang het nog zou duren, eer Paul geplaatst kon worden.
Aan de piano was het kalmer geworden, Léonie was bij Emilie gaan zitten praten en verhaalde zeer levendig van een kleine sauterie bij de Van Larens, Etienne had zich omgedraaid op den tabouret en maakte nu gekheid met Ange, die in een schaterlach op den pouffe was neêrgevallen, terwijl zij haar gelaat met de handjes bedekte, Paul lachte meê en bladerde in de muziek. Hoe?
Freule De Woude met haar onderkin is een kalkoen! fluisterde hij, overmoedig door zijn succes, Ange in, die bijna stikte. Juffrouw Frantzen is ook een kalkoen, in een ander genre. Willem, onze knecht, is een deftige ooievaar en Dien, de keukenmeid van de Verstraetens, een kakatoe. Het is een menagerie, een arke Noachs! gierde Léonie. En Eline! vroeg Paul ten laatste.
Zij was met Ben gekomen; Betsy liet mevrouw Van Raat vragen, of zij genoegen zou hebben dien avond op het Nassauplein te komen: er kwamen alleen mevrouw Eekhof met hare dochters, Ange en Léonie, Frédérique met haar twee broêrs en Vincent.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek