United States or Northern Mariana Islands ? Vote for the TOP Country of the Week !
Przedłużona nieobecność Dzierżymirskiego i w jej duszy zasiała ziarnka niepokoju; tęskniła już za jego pieszczotą, zapragnęła czułości i pocałunków... Wziąwszy lornetkę, przyłożyła ją Ola do swych oczu, ścigając po chwili widnokrąg spojrzeniem. Pierś jej przytem unosić się poczęła miarowo, usteczka zaś zdawały się całować przestrzeń, rozchylone, proszące...
Przedstawiała ona Matkę Bożą, całą w czerwieni, z przechyloną w tył głową i przymkniętemi oczyma, z wyrazem nadziemskiego upojenia, gdy Dzieciątko Jezus równocześnie wyciąga przed siebie w przestrzeń swe rączyny maleńkie, jak gdyby niemi pochwycić coś w powietrzu pragnęło... I z przypomnieniem tem nagle do duszy Dzierżymirskiego spłynęła fala wspomnień...
Wśród dalekiego echa kroków gromady ludzkiej, ich rozmów, śmiechu i płaczu popłynęła z serc wdzięcznych za duszę zmarłego modlitwa!.. Nazajutrz osamotnienia i zapomnienia żywych wstydzić się już nie potrzebował przed innymi wspaniały grobowiec prezesa Dzierżymirskiego.
Ładyżyński, słuchając go uważnie, już powoli powstał był z klęczek. Może szanowny pan dobrodziej będzie tak łaskaw wyjść na ganek ciągnie dalej Krasnostawski. Panią marszałkowę tu zniża głos jeszcze bardziej fatygować nie wypada... Ja zaś pana Dzierżymirskiego nie znam... A tu, do wiadomości zgonu...
Poza amfiladą 52 kolumn olbrzymich, kolosów, szesnaście kroków każda obchodu mających w perspektywie, daleko, widniał wielki ołtarz, chór i rzędy plecionych krzesełek świeciły przyćmionym blaskiem kolorowe szkła okien, ponad głową zaś Dzierżymirskiego, opiekuńczo jakby, wznosiły się marmurowo wyniosłe gotyckie arkady; z wierzchołków kolumn, zdobiąc je grupami każdą z osobna, patrzyły na niego dziesiątki statuetek małych...
Paf, paf!.. w tej samej chwili tuż koło Dzierżymirskiego o posadzkę uderza ktoś zamaszyście. Sortez, sortez donc, monsieur!.. Quatre heures... la consigne!.. rozlega się głos twardy i szorstki.
Położony tylko tuż obok Dzierżymirskiego symboliczny grobowiec jaśnieje jeszcze... Na wpół różowy od blasków czerwonych, blednieć oto właśnie coraz bardziej poczyna w tył przegięty, eteryczny i wielki na grobie tym anioł z marmuru, o rysach przecudnych, o rysach kobiecych, dziwnie nadziemsko zadumanych, a postaci całej wiotkiej i ustawionej na piedestale w ten sposób w powietrzu unosił się, leciał...
Równocześnie jednak sposępniał, i, choć drobna, mała chmurka, co niby cień, wśliznęła się pomiędzy ich dusze względnie rozwiała się dość prędko, zostawiła jednak w umyśle Dzierżymirskiego ślad trwały. Teraz zatem, gdy znowu zamieniał z Olą banalne nieco frazesy, myśl jego pracowała uparcie w dalszym ciągu.
W milczeniu, wzruszony szlachcic uścisnął dłoń Dzierżymirskiego. Ten ostatni zaś zastanowił się chwilę...
Czy nie miała racyi? Krasnostawski milczał. Pieścili dziewczynę ciągnął w tym samym tonie Ładyżyński upodobała sobie Dzierżymirskiego wara!