United States or Greece ? Vote for the TOP Country of the Week !
Είνε έξη μέρες τώρα που μόνο γι' αυτόν μιλάμε· καμμιά άλλη κουβέντα δεν κάνομε. Και είστε σαν άρρωστη αν δεν μιλάμε, κάθε στιγμή γι' αυτόν. ΑΓΓΕΛΙΚΗ Αφού το ξαίρεις, γιατί δεν αρχίζεις την κουβέντα πρώτη εσύ; Και γιατί δε με βγάζεις από τον κόπο ν' αρχίζω πρώτη εγώ πάντοτε; ΤΟΥΑΝΕΤΤΑ Δε μου δίνετε τον καιρό. Έχετε τόσο πολύ αφοσιωθή σ' αυτήν την υπόθεσι ώστε μου είνε δύσκολο να σας προλάβω.
Ο Τζατσίντο τότε κατέβασε το κεφάλι και κοίταξε τα χέρια του. «Βλέπεις; Βλέπεις; Ούτε μια λέξη πόνου δεν βγάζεις από το στόμα σου! Ούτε ένα δάκρυ! Και να σκεφτείς ότι πέθανε για σένα, άθλιε! Πέθανε από τον πόνο της για σένα.» Ο ώμος του Τζατσίντο άρχισε να τρέμει.
Και απ' αυτού προχωρείς και βγάζεις συμπεράσματα λογικά και σύμφωνα με την αρχή σου. Αλλ' ο φακός σου μεγαλώνει πάρα πολύ εκείνα που μ' επιμονή παρατηράς. Πιάνεις τα πλήθη και χάνεσαι αυτού μέσα, και όλα από κει γυρεύεις να τα βρεις.
Δεν είναι πως του λείπει η δύναμη να τα νοιώση και να τα λατρέψη τα ευγενικά αυτά προσόντα ο Ρωμιός. Δεν είναι πως δεν έχει το βάθος για να ριζώσουνε μέσα του· είναι που η ψυχή του καταπονέθηκε από τον παντοδύναμο τον Εγωισμό». Τι βγάζεις απ' όλ' αυτά; Εγώ βγάζω πως ο Ρωμαίικος ο λαός είναι ψυχικά οργανισμένος απάνω κάτω σαν τους καλλίτερους Ευρωπαϊκούς λαούς. Του λείπει όμως η πράξη.
Μα θάρρος, έλα πια μην κλαις — τι βγάζεις π' αχ ο θρήνος πίσω δε φέρνει — είναι γραφτό να μη στερέβει η πίκρα.» 550 Τότε απαντά ο θεόμορφος γιος του Δαρδάνου κι' είπε «Όχι, αρχηγέ μου, μη μου λες να κάτσω εγώ, όσο ο γιος μου χάμου ρηγμένος κοίτεται. Μον δώσ' μου τον... τα μάτια μου λαχταρούνε να τον δουν. Και πάρε — με χαρά σου — 555 τα πλούσια δώρα πούφερα.
Τότες του λέει ο Νέστορας, ο γέρο-αλογολάτης «Τέλιωσαν ναι έτσι αφτά όπως λες — αφτή είναι η μάβρη αλήθεια — κι' αλλιώς δεν τα τελιώνει πια μήτε ο μεγάλος Δίας· τι το τειχί πάει έπεσε, π' ολπίζαμε θα μείνει 55 κάστρο για μας απάτητο, ταμπούρι της αρμάδας, κι' αφτοί σα σκύλοι πολεμούν, με πείσμα, να μας πάρουν τα πλοία, και δε βγάζεις πια, και μια και διο αν κοιτάξεις, που πιο ο στρατός — ζερβά ή δεξά — τσακάει κακοπαθαίνει· τόσο έτσι πέφτει ανάκατα, κι' αχεί η φωνή ως στα ύψη. 60 Μα ας δούμε, αδρέφια, αφτή η δουλιά πώς να γενεί, αν μας βγάλει τίποτα η σκέψη· όμως εμείς δε γίνεται να μπούμε μες στη σφαγή, τι δε βαστάει σε μάχη ο λαβωμένος.»
Αφού δε αυτά γίνονται, διατί να μη πιστεύσης ότι γίνονται και άλλα διά παρομοίων μέσων; Τα συμπεράσματά σου, Δεινόμαχε, είνε αυθαίρετα, του είπα εγώ, και, κατά την παροιμίαν, βγάζεις το καρφί με το καρφί• διότι και αυτά τα οποία λες δεν είνε τόσον βέβαιον και τόσον ασφαλές ότι γίνονται.
Πήες και μ' εγκάλεσες. — Καλά σ' έκαμα, απεκρίνετο ο Κώστας· γιατί εσύ είσαι σκυλί κρυφοδάγκωτο, που πρέπει να σε έχη κανείς έννοια. — Τι γαυγίζης, βρε; που να λυσσάξης; με την κακία εσύ θα μείνης, κακόμοιρε. — Τι ουρλίσματα και αφρούς βγάζεις απ' το στόμα σου; θα φας τα λιακά σου, γιατί δεν αφίνεις διαβάτη που να μη τον δαγκάσης. — Αχ! σκυλί αγαρηνό, άπιστο!
— Πού υπήγατε δύο φοραίς με τον πατέρα μου; Ο Λάκων εδίστασεν επί στιγμήν και είτα είπε· — Δεν έλεγες τώρα ότι εγώ δεν λέγω πάντοτε την αλήθειαν; — Ναι. — Λοιπόν τότε τι μ' ερωτάς, αφού δεν ξεύρεις αν θα πω αλήθειαν; — Σωστά. — Και αν πρέπει να με πιστεύσης ή όχι; — Βέβαια. — Ώστε, αφού απ' αρχής με βγάζεις ψεύστην, τότε τι ειμπορώ να σου πω; — Έχεις δίκαιον.
Στο αναμεταξύ η ντόνα Νοέμι είχε κατέβει με το τηλεγράφημα στο χέρι, αλλά δεν αποφάσιζε να το διαβάσει, λες και της άρεσε να μεγαλώνει την αγωνία και την περιέργεια του υπηρέτη. «Έστερ», είπε, ενώ καθόταν στον πάγκο πλάι στο τζάκι, «γιατί δεν βγάζεις το σάλι;» «Έχει λειτουργία στην εκκλησία σήμερα το πρωί∙ θα ξαναβγώ. Διάβασε.» Κάθισε κι εκείνη στον πάγκο και η ντόνα Ρουθ την μιμήθηκε.
Λέξη Της Ημέρας