Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 23 juli 2025
Want we leefde die eerste dag op de aldergrooste schaal, om mijn zinne te verzette, en dronke wel twintig flessche champagne ... 'adde goed gedineerd en gesoupeerd... Toe' liet ik tachetig brieve, die ik zelf geschreve 'ad an mezelf, na alle plaasse verzende, en die weer terugkwamme an Z. Eksj. de generaal v. T. v.
Wanneer zij niet slurpten en kauwden dronken zij van hun bier, met lange, gulzige, zuigende, in de keel klokkende teugen. "Haa!... 't es goed, zille! 't doet deugd!" schreeuwde Dons met blinkende oogen. "K ie... ie... ieste kla... asse! 'k moa... oak ou mijn compliment, be... e... zinne van Doale!" brabbelde Kneuvels tusschen twee slokken.
Maar daar holpe geen inlansche kruie, die me bruine bruid voor ondergeteekende in die woude ging plukke, dat ze werom kwam met de slange an d'r bloedende voete ... Is dat effe trouw?... "En nou, as je mijn nou goed in je hoofd heb geprent, zoo 'k daar rond ging as skelet van de wrake ... O, man! Hè je nog varinas in die pot, da'k eerst effe me zinne verzet? Want daar komt 't ..."
Echter deelt de vertaler zelf in den proloog ons mede dat hij voornemens is, het Latijn "ghetrouwelic te dietschen... die lettere houdende van woorde te woorde ofte van zinne te zinne of van beyden onderminghet, so dattet die liede verstaen moghen na den sede van onsen lande" . Bovendien vallen er in of naar aanleiding van zijn werk andere dingen op te merken die vermeldenswaard schijnen.
In den Rijmbijbel zien wij die overtuiging zoo sterk geworden, dat zij zich moet uitspreken. Hij bidt God: vergeef mij om der wille van dit werk dat ic mi besmet Ebbe in logenliken saken, Die mi de lichtheit dede maken Van der herten ende van den zinne Ende van der wereliker minne . Hier mag men ten minste van een omkeer spreken.
Dat waren trouwens ook de zinne- en minnebeelden van =Proteus= en van de =Maagdenpligten=, die hij eerst een weinig verwaarloosd had en waartoe hij nu terugkeerde. Veel sneller dan eene pen over het papier kan gaan, volgden in zijnen geest deze indrukken en herinneringen elkander op.
Rechte mynnentlike minne, Die den menschen in den zinne Verwerret lecht ende ghestricket. Hoe aardig is in het eerste boek de schets van den jeugdigen zot, die door een meisje voor de grap als minnaar is aangenomen, slechts voor deze Meimaand en niet langer. Wat is dat zomergekje dan opgewonden!
De een dicht om een liefje, de ander om roem te winnen, weer een ander om geld maar dat is de rechte poëzie niet; zulke menschen dichten uit winstbejag, zonder natuurlijke aandrift Dichten moet uut herten vri Comen ende uut claren zinne, Daer God behoude inne Elken dichter die waerheit mint. Aldus eindigt de eerste Nederlandsche poëtiek.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek