Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 10 mei 2025
Zeker, hy zou vergiffenis vragen! En na 'n beetje getob zou Femke zeggen precies als in Kotzebue's Menschenhaat "ik verrrgeef het u!" En dan zou de zaak zyn als niet gebeurd. Hoe sneller hoe beter dan! Een ondragelyken last werpt men terstond neer! Terstond! Wouter's last bleek niet ondragelyk. Want hy besloot hem nog 'n tydje te blyven dragen. De oorzaak hiervan was deze.
Dit was een geluk voor hem, want de geneesheer die hem behandelde, was een menschenkenner, die door liefderyke terechtwyzing een heilzamen invloed had op Wouter's gemoed. Maar dit kon eerst later geschieden, want in den beginne was de ziekte van 't kind gevaarlyk. Ook voor jufvrouw Pieterse was de kennismaking nuttig.
En ik zou 'n slordige geschiedschryver zyn als ik daarvan geen melding maakte. Daar waren drie, vier, planken, die met 'r allen één schryver torschten... Van Wouter's menschenkennis mag ik niet veel goeds zeggen, maar wèl breidde zich de kring van de menschen uit, met wie hy kennis maakte.
In Wouter's tyd, en lang daarna nog, werd de zoogenaamde "fransche, duitsche en engelsche post" slechts twee keeren 's weeks uitgereikt. Binnenlandsche brieven niet meer dan eenmaal daags, en wel des-morgens.
Het beeld van lange Ceciel was uitgesleten in Wouter's hart, en ook de kleine Emma was vergeten. Zelfs Omikron moest van-tyd tot-tyd haar gelaat toonen in de sterren, om 't kind aan z'n liefde te herinneren. En zelfs,
Tot Wouter's groote verbazing voelde hy in zichzelf de kracht en den lust zelfs die waarschuwing te trotseeren. Zeker was geen der omstanders daarover zoo verrast als hy. Ze hadden dikwyls "brutale bliksems" gezien, en konden niet weten dat Wouter ... nu ja, van 'n bliksem had hy iets, maar brutaal was-i niet.
Ze hoopte nog altyd dat Wouter's schoolmeesterlyke broeder wel te bewegen zou zyn, één uurtjen afstand te doen van den almanak die zooveel schoons bevatte. En ook zonder dat prentje, Femke verlangde Wouter weêrtezien. Om z'n persoon kon 't niet wezen zoo'n kind! maar Wouter vertelde zoo aardig. En misschien vloeiden in 't hart van dat meisje Wouter's persoon in-een met de verhalen die hy deed.
Heerejesis, die jongen! kermde de moeder, en de meisjes stonden roerloos. Maar Femke nam Wouter op, en droeg hem naar boven. Men wees haar Wouter's bed, en daar legde zy 't kind neer. Niemand had den moed haar te verjagen, toen ze zich neêrzette voor de legerstede, en als er op dat oogenblik had moeten gestemd worden over voorrecht, rang, gezag ... o, aller stemmen waren op Femke gevallen.
Hy ging den weg op naar Wouter's woning, waar we hem weldra zullen zien aankomen, na vooraf behoorlyk onzen plicht te hebben vervuld als geschiedschryver van de gebeurtenissen die daar waren voorgevallen. Een salieavendje. Mogelyke promotie van de baker. Vreeselyke gaping in de geleerdheid van den schryver, die niet eens weet wat Wimpie geantwoord heeft en wie er schelde.
M'n aardappelen... heeeeelemaal... wèg! Maar... En ik zeg: dat hebben de dieven en moordenaars gedaan! Wie anders? Er zyn moordenaars op m'n zolder, en nu wou ik je vragen... want ik durf niet alleen thuiskomen... Wouter's oogen flikkerden. ...ik wou je vragen of misschien... je zoon Stoffel...
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek