Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 13 mei 2025
En nog zie ik den knaap, die met een liaan omwonden en met een krans van bloemen voorop op het schip stond en weemoedig naar het verdwijnende vaderland staarde, de belichaming ook van ons verlangen. Op het eiland kent men geen moord of twist. Als iemand de rust verstoort, beveelt hem een der machtige hoofden zijn kano te bestijgen en weg te varen.
Het was Mathilde, die hem op zijn kamer was gaan zoeken, die hem ten laatste hier vond.... Zij naderde hem, als een weemoedig beeld van medelijden, zij zette zich naast hem en poogde zijn handen van zijn gelaat weg te nemen. Hij schrikte hevig en zag haar aan, met twee groote, wild starende oogen, vol vocht. Wat kom je bij mij doen? vroeg hij met een troostelooze stem.
Toen liet ze hare handen in haar schoot glijden en keek lang en peinzend het raam uit. En met een weemoedig lachje het hoofd schuddend, fluisterde ze: "Zij zou geen kind zijn, als het nieuwe haar niet aantrok." Hoofdstuk III. Gewichtige Veranderingen.
Toen Frank, na eenige dagen van een niet-leven wachtens, nog geen antwoord ontvangen had, schreef hij aan Sir Archibald. En het was steeds het zelfde stilzwijgen. Toen klaagde hij bitter bij Bertie zijne smart uit, niet deêmoedig meer, maar woedend, als een getergd beest en toch nog half weemoedig omdat ze zoo waren, zoo kwalijknemend. Eve en haar vader.
Aan den rand van 't trottoir zaten we tot lang na twaalven, zoo maar op de straatsteenen en waren weemoedig en tuurden naar de klinkers, en van de klinkers naar de sterren. En dan zei Bekker, dat-i eigenlijk medelijden met z'n baas had en ik probeerde een gedicht te maken, en Hoyer zei, dat-i opstond want dat die blauwe steen zoo optrok.
Driftig sprong hij overeind, terwijl Letje half opgeruimd, half weemoedig glimlachte. Zou het nog niet te laat zijn, en hoe zou André dat wonderwerk ten uitvoer brengen? Er naderden schreden. Dominee De Witt trad naar het priëel toe. Zijn kalm gelaat was verhit door inspanning. Hij had de voormiddaggodsdienstoefening geleid, en keerde met loome schreden naar huis.
Diaan, die zijn kop weder weemoedig in haar schoot gelegd had, hief dien langzaam op, en zag haar droevig aan. Er lag een vraag in zijne oogen: "En wat zal er dan van Diaan worden?" Een Concert.
Je bent mooi als de Eros, die van Praxiteles, dien we gezien hebben in Hellas, en je glimlacht nèt zoo weemoedig als hij.... Ik glimlach niet weemoedig, weerde Earinus af. Kom meê. De knapen gingen samen het kamertje uit. Zij kwamen in een lange galerij, waarop de cellen der bevoorrechte slaven uit kwamen.
Vier, vijf dagen achter-mekaâr werd er gereden en drentelden zij zich moê door vertrekken en portalen, trap op trap af in die ontmeubelde en verlaten woningen, met hun kale trappen en kale vensters en hier en daar vlekken op de vloer, die zoo een weemoedig aanzien hadden en aan het leven deden denken, wat er voor altijd uit wech was. Het gaf een heele beroering in hun stille samenleven.
Uit verveling vroeg ik de koetsier naar de naam van mijn buur-lijk, en – weemoedig toeval! – hij gaf mij de naam van een jonge vrouw die toevallig een paar maand daarvoor – ik reed toen naar een bal in LOINTIER – op juist dezelfde manier een tijd naast mijn koets had moeten stilstaan.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek