Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 23 mei 2025
Men stelt zich schier even onverstandig weder gerust als men zich verontrust: zóó is de menschelijke natuur. Nauwelijks was Jean Valjean in de rue de l'Homme-Armé, of zijn angst verminderde en verdween allengskens geheel. Er zijn plaatsen van rust, die om zoo te spreken onwillekeurig op den geest werken. Een afgelegen straat heeft gewoonlijk vreedzame bewoners.
"Het touw, om den wind te doen draaien?" vroeg Jansen met een gezicht, alsof hij er zich ernstig op bedacht en met een stil knipoogje tegen Baas Martens, "ik geloof.... Wacht even, ik ben er dadelijk weer." Jansen verdween. Een oogenblik later kwam hij weer te voorschijn op den drempel van de deur met een dik boek onder den arm.
Zelfs zijn vader verdween een weinig uit zijn ziel voor den glans zijner liefde. Hij antwoordde eenigszins verlegen: "Ha, zijt gij 't Eponine?" "Hoe zijt gij zoo deftig jegens mij? Heb ik u iets misdaan?" "Neen," antwoordde hij. Hij had werkelijk niets tegen haar: integendeel.
En terwijl de sibylle naar den engelenzang luisterde, maakte de keizer zich gereed tot een nieuw offer. Hij waschte zijn handen, reinigde het altaar en liet zich de tweede duif aanreiken, maar ofschoon hij nu zijn uiterste krachten inspande om deze vast te houden, gleed het slanke lichaam der duif uit zijn hand, en de vogel verdween in den ondoordringbaren nacht. De keizer werd bevreesd.
De Victoria verdween geheel in de schaduw. De doctor werd door eene onoverwinnelijke vrees bevangen, hij, de bedaarde en stoutmoedige reiziger!
Daar verdween hij achter den hoek van een der zijmuren. "Het rendez-vous is buiten," zei Théodule, "laat ons nu zien, wie 't liefje is." En op de teenen naderde hij den hoek, waarachter Marius zijn moest. Daar gekomen bleef hij verstomd staan. Want met het hoofd in de handen lag Marius daar voorover in het gras bij een graf. Daar had hij zijn bloemen ontbladerd.
Deze oude vrouwtjes waren hartstochtelijke bedelaressen. Overigens vertoonde deze wijk, die eer nog een ouderwetsch dan een oud aanzien had, destijds reeds een zucht naar herschepping, en die haar zien wilde moest zich haasten. Iederen dag verdween een afzonderlijk deel van het geheel.
Fagin deed, of hij hartelijk lachte; toen Mr. Bolter uitgelachen had, nam hij achter elkaar eenige flinke happen, waarmee zijn eerste dikke boterham verdween, zoodat hij aan de tweede kon beginnen. »Bolter,« zei Fagin, zich over de tafel buigend, »ik wou, dat je een werkje voor mij opknapte, dat groote voorzichtigheid en zorg vereischt.«
Hij had, zonder het te beseffen, zijn geluk verspeeld. En zelfs 't hert zou hij nog niet krijgen. Het lokte hem steeds verder van zijn doel. Eindelijk was er een beek, waarover het vervolgde dier, even aarzelend, zwom. Daar tegenover werd de grond moerassiger. Licht-zwevend, zonder dat de hoeven den grond even drukten, meer glijdend dan loopend, drong het door het riet, en verdween.
Maar daar was ook een klein duikeleendje, een kleine zwarte deugniet, die al die plechtige manieren niet uit kon staan. Hij dook heel snel weg, en verdween onder den waterspiegel. Onmiddellijk daarna schreeuwde een van de zwanen, en zwom zóó gauw weg, dat het water schuimde. Toen hield hij stil, en begon er weer majestueus uit te zien.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek