United States or Sudan ? Vote for the TOP Country of the Week !
Dingaan had gramstorig een teken gegeven dat men zwijgen moest. Hij wenkte Umhlela, en toen deze voor hem stond, zei hij: »Zoon van Umdodi! Ge waagt het nog, het teken tot het zingen van mijn triomflied te geven, en die geslagen honden daar durven dat lied nog aanheffen.
Droefheid en schrik waren hun om het hart geslagen. Zij waren te veel ingewijd in de geheimen van het Zulu-despotisme, om aan de beschuldiging van de Ziener onbeperkt geloof te slaan. De morgen had reeds de moord aanschouwd van Umhlela, de wakkerste veldoverste van hun volk; zou nu de middagzon ook het zielloos lichaam van de brave, ervaren Manondo moeten bestralen?
Maar beloof me, geef gij mij de eerste slag, met dezelfde kracht die ge toonde, toen wij Sebakwane en zijn leger versloegen." »Umhlela, dat mijn hand u de genadeslag moet geven!" riep Manondo bewogen uit. »Maar het zij zo, het kan niet anders. Ge zult niet gemarteld worden, Umhlela."
Rondom, op de buitenrand van het plein, waren duizenden toeschouwers in stille afwachting van wat ging plaats vinden. Umhlela gaf een sein. De krijgslieden namen de schilden op, begonnen er op te slaan en hieven de wapenzang van Dingaan aan: »Hongerig kroost van Umpikazi! Slachters van der mensen vee! Vreest het bloed van Umhlagazi, Met hen trekken dood en wee." Plotseling staakte het gezang.
Julavusa sprak een bevel uit, waarop de impi van front veranderde, en met gebogen hoofden het plein verliet, gevolgd door de afdeling der Omobapankoe, die Umhlela naar de beenderenheuvel voerde. Zwijgend en treurig trok deze stoet voort.
Maar plotseling greep deze uit de hand van een naast hem staande krijgsman een kierie met buitengewoon zware knop, zwaaide die in de lucht, en deed hem met zoveel kracht op het hoofd van Umhlela neerkomen, dat diens schedel geheel verpletterd werd en hij met een enkele zucht dood ter aarde stortte. Toen wankelde Manondo ter zijde, en bleef met afgewend hoofd, op zijn schild steunend, staan.
Dingaan wendde zich tot een der induna's van zijn gevolg. »Julavusa," zei hij, »ge treedt in de plaats van Umhlela; zult zijn impi uit de kraal geleiden en doen legeren, om daarna dadelik terug te keren, want vóór de zon in het midden van de Hemel staat, zal ik u nodig hebben." De induna boog voor de Koning en plaatste zich voor het leger.
Ge zoudt uw eer aan de overzijde van de Tugela moeten gaan zoeken; in het land der Amazulu is ze niet meer te vinden. De vrouwen en kinderen der Boeren hebben u teruggeslagen." »De Koning heeft gesproken, en wie zal hem wederleggen?" hernam Umhlela, »maar hebt ge, Geest der Bergen, gedacht aan de verderf en dood uitspuwende roeren der Boeren?
Ik erken u, o Kalf van de Olifant! als de eter der mensen. Maar, van mijn eer kunt ge mij niet beroven. De Amazulu kennen mij te lang en te goed." Umhlela sprak de waarheid. Hij was de beminde aanvoerder van het leger, de held van het volk. Een siddering ging door de leden van de meesten der induna's, die Dingaan omringden.
Umhlela, die met gebogen hoofd in deemoedige houding voor de Koning had gestaan, richtte het hoofd fier in de hoogte, en vestigde zijn flikkerend oog op Dingaan, wiens smalende woorden en verachtelike toon het hart van de oude dappere krijgsman diep hadden getroffen. »Zoon van Sentsanghaka!" riep hij uit. »Van mijn leven kunt ge mij beroven.