Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 22 juni 2025
Anselmus schrijdt op den tempel toe, met innerlijke vervoering beschouwt hij het bonte marmer, de vreemdaardig bemoste treden. „O neen,” roept hij als in een overvloeiïng van verrukking, „zij kan niet ver meer zijn!” Daar treedt in hooge schoonheid en rankheid Serpentina uit het binnenste van den tempel; zij draagt de gouden vaas, waaruit een heerlijke lelie is ontsproten.
Hij legt zijn hand op den rand, die de arena omgeeft, en springt te midden der gladiatoren, die den strijd om het leven strijden. Hij schrijdt voorwaarts tot voor den zetel van den jongen Keizer, die met zijn hofstoet ademloos den strijd volgt. Telemachus, de monnik, heft de armen ten hemel, en roept den Keizer toe: "In den naam van Christus, houd op met dit spel, dat den mensch onwaardig is..."
Daarna dicht ik de heerlijke ode, die de hooge gevangenismuren door haar trotschen rhythmus zal doen schudden! Maar als niets u helpt, treed ik te voorschijn met het machtige epos, dat een leger van woorden bezit. O, Gaetano, sterk als een krijgsschaar, schrijdt het epos voorwaarts. Al de legioenen van het oude Rome bezaten niet de macht het tegen te houden."
De heerlijke geur van de druiven heeft hem uit zijn graf te Aken gewekt en hij is gekomen om de druiven, die hij geplant heeft, te zegenen. Het zachte schijnsel der volle maan verlicht den weg van den keizer en bij Rüdesheim bouwt zij een gouden brug over den stroom. Daarover schrijdt de keizer voort en verder trekt hij langs de heuvels, alom zijn zegen over de druiven uitstortende.
Daar Rusland zonder ondergrond is, heeft het, zooveel het kon, de Russen moeten afbrengen van hun strafmanie, welke hun tweede natuur is geworden. Alles is schuldig: Polen, de Joden, de Katholieken, de Revolutie, Europa... Zoo schrijdt van den 14den December tot aan ònze dagen, gestadig, steeds heftiger, verschrikkelijker, het Russische 1793 verder, dat nu al dertig jaren lang voortduurt.
En 't ergste van alles is, dat hij er bijna op neerziet, als men iets verstandigs weet van de wereld zooals die is." "Ja Mevrouw," sprak Mordtmann, "uw zoon leeft in de wetenschappelijke wereld. Hij schrijdt voort naar den hoogen Parnassus der groote geesten! Ik ken dat. Ik heb zelf den omweg over den Parnassus gemaakt." "Wat meent u daarmeê, watte?" vroeg Aalbom. "O, dat kan ik u wel uitleggen!
Gelijk wanneer men de armen strekt, en schrijdt, En ziet, maar zonder zien, en denkt aan spoken, Die zijn, waar niéts is, en wier schaduw glijdt In ’t Niet, als iets, wat licht geeft, wordt ontstoken, Zóo is het nacht. Een schal klinkt wijd en zijd, Daar waar des daags men ziet den stroom-val koken, Een dof gegrom van bruisend rotsen-strooken Dreunt, met het klaatren als in worstelstrijd.
Hoe dikwijls heeft hij zich in hun schaduw neergevleid, terwijl zijn oog de eigenaardige bekoorlijkheid indronk van het Transvaalsche landschap met zijn tienduizenden, in de heerlijkste kleuren schitterende bloemen! Aan een plotselinge opwelling gevolg gevend, springt hij uit het zaâl en schrijdt naar den middelsten stam.
Want U zing ik toe, o kalme godin, en U, onderaardsche Hecate, waarvoor ook de honden sidderen, als gij schrijdt door de graven om het donkere bloed te slurpen. Wees gegroet, o Hecate, schrikwekkende en sta mij bij, tot het einde toe, bewerk dat deze kruiden niet zwakker mogen zijn dan die van Circe noch die van Medea noch die van de blonde Perimede .
Voorwaar schrijdt deze degradatie niet altijd regelmatig voort; want vaak ontbreekt er eenig orgaan of verandert het plotseling en neemt soms daarbij zonderlinge gestalten aan, die met geen enkele andere door herkenbare overgangen verbonden zijn. Ook verschijnt en verdwijnt een orgaan dikwerf nog herhaaldelijk, alvorens definitief van de baan te zijn.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek