Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 22 juni 2025
De koppootigen zijn tot enkele soorten teruggebracht, en de schaaldieren worden alleen nog slechts vertegenwoordigd door de laatste der trilobieten, enkele limulen en enkele cypridinen. De glansschubbige visschen behouden hunne stelling en zijn merkwaardig door het groote aantal soorten en individuen. De ontwikkeling van het leven schrijdt regelmatig voorwaarts.
De natuur schrijdt haar doel ver voorbij, door het menschdom de behoefte aan liefde en poëzie te schenken, als haar eenige wet gelijkvormigheid is."
Toen bracht mijn geest mij naar het ver Verleden, Waarvan de tijd steeds verder, verder schrijdt... En ’k heb geweend, en heb mij diep verblijd Met de’ oermensch, vader van de ruwe zeden. Hoe spreekt zijn zielzucht in die zielsgebeden, Hoe heeft hij vrouw en kind zijn hart gewijd! Hoe wordt de steenen akst, die schedels splijt, Gezwaaid door de ijz’ren spier en naakte leden!
Het tweede begint hier: "Waar zij voorbij schrijdt...."; het derde hier "En wien zij groet...." Vervolgens, wanneer ik zeg: "Helpt Vrouwen...." geef ik te verstaan aan diegenen, tot wie het mijne bedoeling is te spreken, de vrouwen aanroepende, dat zij helpen mogen haar te eeren.
En aan hun voet kabbelt de kleine beek, en droomt de blanke veldbloem, en de engel des vredes schrijdt met zachten tred en uitgespreide vleugels over het aardrijk heen. Maar hoort ge daar niets? 't Was de nachtwind maar, die in het struikgewas ritselt. Neen, 't is toch de nachtwind niet. Het geruisch komt uit de verte, en het klinkt anders dan het geritsel van den wind in het gebladerte.
Doch hij is geen man, om zich willoos over te geven aan de smart. Trouwens nooit is de verzoening begeerlijker dan vlak voor de poorten des doods. Hij schrijdt snel voort, de richting in, die de wachten hem hebben gewezen, en de bruine klepper stapt achter hem aan, en laat den kop moede en lusteloos hangen.
De zwerver schrijdt, in zoet gepeins, weêr voort: Waar zooveel eens-gezinden samen-kwamen, Daar sterft de haat, en wordt geen klacht gehoord. Het klokje beiert in den morgenstond, En heel ’t gehucht treedt in het Huis des Heeren, Om den Verlosser en zijn Moeder te eeren, En alles buigt voor ’t lied uit ’s herders mond. O, kind van wuft vermaak en stads-gewoel!
Zij schrijdt vóór hem heen op de wandeling; zij staat achter zijnen stoel onder het arbeiden; zij hurkt naast zijn leger bij het slapen gaan, en reikt hem hare kille hand bij het uit bed stappen.... Maar hier toch had hij niet verwacht haar aan te treffen. Hij meende stellig haar in de stad te hebben achtergelaten. En nu tóch hier! Zij moest dus, ongezien, achter hem in het rijtuig geslopen zijn.
"Een man, wien zijn veld zijn wereld is, die zijn leven leeft zonder vrees en zonder verlangen, maar tevreden met God, want godsdienst is niet vrees maar liefde, die naar zijn akker schrijdt met de vogels over hem heen, en van zijn arbeid keert met de sterren boven zijn hoofd, die man gevoelt, te midden der wonderen van de natuur die hem omgeeft, van wasdom en groeikracht, dat God wandelt aan zijn zijde...."
Zijn blik rust bewonderend op het prachtige landschap, evenals maanden geleden, wordt hij week gestemd. "Hildegonda" fluistert Roland en ziet op naar den met sterren bezaaiden hemel. Evenals destijds vaart wederom een schip door de donkere water. Op den boschweg, die naar de Drachenburg leidt, schrijdt Roland, door zijn schildknaap vergezeld.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek