Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 4 juni 2025
Hier vertoont het zich in naïeven eenvoud, daar als een vroolijk lachend kind, ginds gluurt het eventjes schalks tusschen de hoog-ernstige sarcastische regels door; zonder de minste aanspraken te doen gelden, vertoont het zich. Hoe ook verguisd en vertrapt soms, hoe vuig ook belasterd, met een onverwoestbare levenskracht staat het frisscher en jeugdiger en schooner weer op.
En binnen in het kleine hartje alles nog in orde? fluisterde hij schalks. Nog niemand, voor wien het gauwer: tik, tik! zegt? Freddy schaterde het uit met een helderen, gezonden lach. O neen, tot nog toe voor niemand! Wees maar niet bang, dat zal zoo gauw niet gebeuren. Schrik je dan al de courmakers af? Ik laat me geen cour maken! Hou je ze dan zoo op een afstand? O ja, heel ver op een afstand!
Met den wijsvinger dreigend, antwoordt hij: "Tientje, Tientje! wat ben je laat; ik heb op je gewacht." Het bevallige meisje, nog steeds in de deur staande, lacht vroolijk, heft op haar beurt het fijne vingertje omhoog en antwoordt schalks: "Papaatje, papaatje! wat is u laat! Ik heb al wel een uur op u gewacht. 'k Heb de kippen gevoerd, de duiven hun eten gegeven en ik heb bloemen geplukt."
Alle avenden in m'n bed, en gister in de kerk ... De kleine Sietske werd hier bezocht door 'n dykbreuk van ondeugendheid. Ze proestte in lachen uit. Het ongeval dreigde aanstekelyk te worden. Willem scheen redenen te hebben z'n neus veel harder te snuiten dan voor 't gewone doel van dien handgreep noodig is. Ook Herman bewoog zich, en keek Wouter schalks aan.
Die handschoenen bleken op zichzelf een studie waard; zonder twijfel waren ze niet van ’t nummer, dat hij had moeten dragen, want meestal zagen ze om zijn handen er uit als de opperhuid van een tachtigjarige negerin. Hij versmaadde alle knoopjes en schalks keken zijn vingertoppen door ’t leder, terwijl zij nagels, die in diepen rouw waren over ’t verval van hun eigenaar, lieten zien.
Ik moet weg, Mijnheer Snepvangers, betreurde hij, een bezoek bij een dame... En die mag men niet laten wachten, meende Snepvangers welwijs. Natuurlijk, zei de Generaal schalks, komt u hier meer? Af en toe, loog Snepvangers. Komt ge morgen?... Twee partijtjes... niks meer... Volgaarne, Generaal! Neen, ik verlies... ik betaal...
"Ik hoop niet dat mijnheer Hardenborg zich, bij gelegenheid, over de gastvrijheid op Brouwerscate zal te beklagen hebben;" is het antwoord, 't welk schalks wordt gegeven; en dan ernstig; "Maar ja, als ik wist dat u bijvoorbeeld iemand in den oorlog.... ja, hadt doodgemaakt, dan.... dan zou ik er misschien toe kunnen komen.
Zij zette zich op een zetel van mossig zand en plukte. En hij vlijde zich aan haar voeten neêr, te gelukkig om veel te spreken en speelde met de roode kwasten van haar parasol. Kom, nu moet je fluiten, Georges.... om de anderen te laten komen! sprak zij schalks, wel wetende, dat hij het niet zou doen. Ik kan niet fluiten, ik heb het nooit kunnen doen! antwoordde hij en keek haar lachend aan.
Lief vroolijk gezichtje! peinst Herman: Je zult het niet vermoeden dat je me ook nú nog met die heerlijke kijkers zoo schalks in de oogen ziet. O Eva, Eva! waar zijn ze, die zonnige dagen, die uren vol zaligheid! Je zat toen naast me jij op het ronde stoeltje midden voor de piano; ik aan je rechterzij met het gouden potlood in de hand.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek