Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 9 juni 2025
"Laten wij nog geen uitspraak doen," antwoordde Samuel Fallentin. "Gij weet dat onze collega zeer zonderling is. Zijne nauwkeurigheid is overal bekend. Hij komt nooit te laat, noch te vroeg. Zoo hij hier nog op het laatste oogenblik verscheen, zou het mij niet verwonderen." "En ik," hernam Andrew Stuart, die altijd zeer zenuwachtig was, "ik zou het niet gelooven al zag ik het."
Joe zal mij vergezellen, maar hij zal aan den voet der ladder blijven." "Hoe! zult gij alleen naar dien Moor toegaan?" "Hoe, mijnheer Samuel! gij wilt niet, dat ik u tot aan het einde volg?"
Het was middag, men was op 19° 35' lengte en 6° 57' breedte, ongeveer 500 mijlen van het meer Tchad, op meer dan 400 mijlen van de westelijke kusten van Afrika. Op de aarde komende ontwaakten Dick en Joe uit hunne diepe verdooving. "Wij staan stil," zeide de Schot. "Het moet," zeide Samuel op ernstigen toon. Zijne reisgezellen begrepen hem.
"Laat ons redeneeren terwijl wij ontbijten, mijn waarde Dick." De beide vrienden gingen over elkander zitten voor eene kleine tafel, tusschen een hoop geroosterde broodjes en een grooten trekpot. "Mijn waarde Samuel," zeide de jager, "uw ontwerp is onzinnig! het is onmogelijk! het gelijkt op niets ernstigs en uitvoerbaars!" "Dat zullen wij zien, na het beproefd te hebben."
Passepartout begreep alles en zijn breed gelaat schitterde als de zon in het zenith in de tropische gewesten. Fogg vroeg hem of het niet te laat zou zijn om den eerwaarden Samuel Wilson van de Sint-Stephaan-parochie te halen. Passepartout lachte allervriendelijkst. "Nooit is het te laat," zeide hij. "Het is nog pas vijf minuten over achten."
"Neen, van daag niet, maar Maandag," zegt Freier, "toen zijn er hier een stuk of wat geweest, maar met blauwe monteering, en dan te paard; en van daag is mijn Samuel met voorspan naar Stemhagen." "Freier," zegt Frederik, "dat voorspan had je niet naar Stemhagen moeten sturen, dat kan je zelf beter gebruiken, vooral als je de menschen antwoord moet geven." "Hoe zóó?" vraagt Freier.
"Welnu," antwoordde Joe, "des te erger voor deze inlanders, wij berooven hen van het genoegen met ons te spreken." "Ik moet echter dalen," antwoordde doctor Ferguson, "al was het maar voor een kwartier. Zonder dat kan ik de resultaten van ons onderzoek niet staven." "Het is dus noodzakelijk, Samuel?" "Ja, wij zullen dalen, al moesten wij geweerschoten lossen."
Olivier Sinclair sprak die woorden zoo welgemoed uit, dat de gebroeders Melvill hem gaarne dadelijk de hand zouden gereikt hebben, wanneer dat zoo zonder voorafgaande plichtpleging had kunnen geschieden. Nu meenden zij verplicht te zijn de een aan den anderen voor te stellen, zoo als dat onder fatsoenlijke lieden betaamt. »Mijnheer Samuel Melvill," zei de een.
De doctor bleef echter onbeweeglijk en verdiept in zijne overdenkingen. Hij hoorde het roepen zijner reisgezellen niet, hij kwam niet bij hen terug om eene beschutting tegen de hitte te zoeken. "Waaraan denkt gij toch, Samuel?" vroeg Kennedy. "Aan een vreemd contrast der natuur en een merkwaardig gevolg van het toeval.
In het bovengedeelte, waar fraaie vensters zijn aangebracht, leest men tusschen bloemen en lofwerk een prachtig opschrift in hebreeuwsche letters. Daarin wordt de lof gezongen van den stichter der synagoge, Samuel Levy en van Don Pedro, den regeerenden vorst.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek