Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 7 mei 2025
Daal af in den krater van den Sneffels Yocul, dien de schaduw van den Scartaris treft vóór den eersten Juli, vermetele reiziger! en gij zult het middelpunt der aarde bereiken. Ik heb het gedaan. Arne Saknussemm. Toen hij dit las, sprong mijn oom op, alsof hij onverwachts eene Leidsche flesch had aangeraakt. Zijne opgewondenheid, vreugde en overtuiging waren onbeschrijflijk.
"Gij ziet, Axel!" voegde hij er bij, "dat de toestand van de kern der aarde tot velerlei gissingen onder de geologen aanleiding heeft gegeven, niets is minder bewezen dan dit feit van eene inwendige hitte; volgens mijn gevoelen bestaat zij niet en kan zij niet bestaan; wij zullen het echter onderzoeken en even als Arne Saknussemm zullen wij weten, waaraan wij ons met betrekking tot dit gewichtige vraagstuk te houden hebben."
Het is een toevallige hinderpaal, dien Saknussemm niet heeft aangetroffen, en als wij hem niet omverwerpen, dan zijn wij niet waard het middelpunt der aarde te bereiken!" Zoo sprak ik! De ziel des professors was geheel in mij overgegaan. De zucht tot ondekkingen bezielde mij. Ik vergat het verledenene, ik verachtte de toekomst.
Op de keerzijde van de tweede, die van den voortitel, ontdekte hij een soort van vlek, die er op het oog als eene inktvlek uitzag. Intusschen onderscheidde men, als men het van nabij bezag, eenige half uitgewischte teekens. "Arne Saknussemm!" riep hij op een zegepralenden toon, "maar dat is een naam en wel een ijslandsche naam! die van een geleerde uit de 16de eeuw, van een beroemden goudmaker!"
"Gelooft gij," zeide ik, "dat het aantal van die vermetelen zoo groot zou zijn?" "Zeker! Wie zou aarzelen om zulk een roem te verwerven? Als dit document bekend was, zou een heirleger van geologen het voetspoor van Arne Saknussemm volgen!" "Daarvan ben ik nog niet overtuigd, oom! want niets bewijst de echtheid van dit document." "Wat! En het boek, waarin wij het ontdekt hebben?" "Goed!
Dat raakte rechtstreeks zijne plannen. Na eenig nadenken besloot hij echter te spreken. "Mijnheer Fridriksson!" zeide hij, "ik wilde weten, of gij onder de oude werken ook die van Arne Saknussemm bezit?"
Uw op iedere rustplaats gegrifte naam geleidt den reiziger, die stoutmoedig genoeg is om u te volgen, recht op het doel aan, en in het middelpunt onzer planeet zal hij ook staan, met uwe eigene hand gegrift. Welnu! ook ik zal deze laatste bladzijde van graniet met mijn naam teekenen! Maar dat van nu af deze door u geziene kaap, bij deze door u ontdekte zee, voor altijd kaap Saknussemm heete!"
Ik was op den grond gaan zitten; mijn oom liep met groote schreden den gang op en neder. "Maar Saknussemm dan?" riep ik. "Ja!" zeide mijn oom, "is hij dan door deze steenen deur tegen gehouden?" "Neen! neen!" hernam ik driftig. "Dit rotsblok heeft, tengevolge van den een of anderen schok of van een dier magnetische verschijnselen, die de aardschors schudden, plotseling dezen doorgang gesloten.
"Wat beteekent dat woord Scartaris," vroeg ik, "en wat heeft de eerste Juli daarmee te maken?" Mijn oom dacht een poosje na. Ik hoopte een oogenblik, maar ook slechts één, want weldra antwoordde hij mij aldus: "Wat gij duisterheid noemt is voor mij licht. Het bewijst de vernuftige zorg, waarmede Saknussemm zijne ontdekking heeft willen aanwijzen.
Hans noch de IJslanders bewogen zich. "Zie eens!" zeide mij de professor. "Arne Saknussemm!" riep mijn oom, "kunt gij nu nog twijfelen?" Ik antwoordde niets en keerde geheel ontzet naar mijne bank van lava terug. Dit tastbare bewijs verpletterde mij. Hoe lang ik zoo in mijne gepeinzen verdiept bleef, weet ik niet.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek