Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 11 juni 2025
Eindelijk richtte een gevierd schrijver in een zeer gevreesd satiriek blaadje zijne pen tegen het monster en bracht het onder een algemeen gelach den laatsten slag toe; het vernuft had de wetenschap overwonnen.
"En as 'k wat grooter bin, dan krieg 'k 'en pen ook, en 'en lei en 'en griffel, moar as Geurt dan niet kumt, dan durf 'k iensgeheel niet over 't vonder." "'t Vonder...?" herhaalde Paul: "Mo'j over 't vonder?" "'k Zou alles loate vallen," hernam de kleine: "as 'r geen mins was die me vast hiew, en veural as 't zoo glad is as nou."
Den ganschen nacht zag hij het gezicht van zijn vader, zooals het was, als hij des avonds bij het stille lamplicht naar hem zat te kijken en luisterde naar het krassen van zijn pen. Iederen morgen vroeg hij Pluizer toen, om nog ééns terug te mogen gaan, naar zijn huis en zijn vader, om nog ééns zijn tuin en de duinen te mogen zien.
André, die met de pen in de hand de moeielijkste vraagstukken van maatschappelijken aard durfde aanroeren, was in het dagelijksche leven de eenvoudigste en somtijds zelfs de meest argelooze van alle jongelieden.
De hemel leide uw pen tot duidelijk schrift, Opdat wij 't schelmstuk en de daders kennen. TITUS. O lees, mijn broeder, lees, wat zij daar schreef! "Stuprum Chiron Demetrius". MARCUS. Wat, wat! de wulpsche zoons van Tamora Bedrijvers van dit snood en bloedig doen? TITUS. Magni dominator poli, Tam lentus audis scelera? tam lentus vides?
De pen, die hier schrijft, is een vlugge pen, de pen van een brief uit den vreemde, die even trekt eene impressie van herinnering; ze schrijft geene apodiktische, aestethische studie van sculptuur. En ze tikt aan, en tikt aan, vlug, en hare woorden vallen neêr en willen niets geven dan de reflets dier indrukken zelve. Ze weet niet, hoe ze ze allen zal melden, mijn marmers, die ik liefheb....
Het lezen van Shakespeare's geschriften kan ons hiervan de overtuiging geven, en dit te meer, daar wij weten, dat zij niet met moeite na herhaalde verbeteringen, hun vorm verkregen, maar hem gemakkelijk uit de pen vloeiden, zooals zijn twee vrienden, door wie zij zijn uitgegeven, verklaren.
De buren kwamen toeloopen, en een talrijke kring vormde zich om het lijk, dat maar steeds bleef slingeren. Na een half uur kwam er een politie-agent, de commissaris en twee cuadrillero's. Dezen maakten het los en legden het op een draagbaar. "De lui hebben haast om dood te gaan," zei de commissaris lachend, terwijl hij de pen die hij achter zijn oor droeg daarvandaan nam.
Hij had het des Maandags zeer natuurlijk geacht, dat hij haar niet wederzag. Des Dinsdags had hij tot zich zelven gezegd, dat zij hem misschien even de hand zou komen drukken; maar zij was zoo voorzichtig en begreep beider »positie" zoo volkomen. Des Woensdags had hij bijna de pen gegrepen, om haar te zeggen, dat hij nieuwsgierig was te weten, hoe het haar in Den Haag beviel.
Toen antwoordde hij: Die pen is afkomstig van een oude gans in Bohemen en al honderd jaar oud. Ik kreeg haar van een vroegeren schoolmeester. En dat ze zoo sterk is, komt, omdat men haar het merg niet ontnemen kan. Ik sta er zelf over verbaasd. Toen de monnik dit gezegd had, hoorde ik opeens een geducht leven. Uit die groote pen waren een menigte kleine pennen gekomen.... Toen werd ik wakker.«
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek