Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 14 juni 2025
"Och lieve papa, u zoudt het goede middel anders niet hebben ingenomen, en u ziet toch dat soms een vooroordeel...." Maar zij vervolgde niet. Misschien was zij reeds te ver gegaan; althans er vloog een donkere wolk over haars vaders voorhoofd. Vooroordeel! Neen, van dien vereeuwigden geliefde heeft ze niet willen spreken; dat was voorbij.
Ge laat er 'n nieuwe maken bij een anderen kleermaker... dat zijn weeral stemmen. En 'k zou mijn buis maar dragen, Papa. Alles behalve dat... zij is voor 's Zondags en blijft voor 's Zondags... maar ge moest nog eens aan het bad denken dat, met al die stroebeling, in den vergeethoek is geraakt. Ja, Papa. Drukke dagen volgden.
Gij, vader, gij hebt mij niet geholpen. Mijnheer mijn echtgenoot, mijnheer papa, gij zijt tirannen. Ik zal 't grootvader gaan zeggen. Zoo ge meent dat ik zal terugkomen, vergist gij u. Ik ben trotsch. Thans verwacht ik u. Ge zult zien dat gij u zonder mij zult vervelen. Ik ga, 't is goed!" Zij ging heen.
»Papa, waarover sprak de Koningin wel met die heeren?« vroeg Jet. »Daar er geen audiëntie plaats had, kon H. M. dezen en genen niet bedanken voor al de feestelijkheden hier ter stede ter eere van H. M. en Prinses Juliana; zoo o. a. ontving de heer C. W. R. Scholten als voorzitter der Vondelparkcommissie Hr.
Hij meent, dat ik me in de laatste jaren te sterk heb ingespannen met huiselijk werk, vooral verleden winter, toen papa zes weken ziek was. Ik heb toen te veel gewaakt, en voelde mij later altijd onplezierig .... en dat is langzaam erger geworden...." »Ja, maar nu ben je aan de beterhand!" »Och!
Het scheen Serëscha heden een dag te wezen, waarop de geheele wereld vergenoegd moest zijn. "Weet je het nieuws al? Papa heeft de Alexander-Newsky gekregen." "Zou ik dat niet weten? Er zijn er al velen gekomen om te feliciteeren." "Zoo? En is papa er blij mede?" "Zou hij over de genade van den Czaar niet blijde zijn? Hij heeft het derhalve verdiend," zeide hij ernstig en gestreng.
Op al deze vragen had Pompile 'n dozyn: "O ja, papa's" ten-beste gegeven. En schryft-i 'n mooie hand? O ja, papa! Wouter begon eerbied te voelen voor Pompile's doorzicht. De vereerende hoedanigheid die hem werd toegekend, was zeker gebleken uit z'n boodschappen by de Pleiers, of de Kruckers, of de Hockers, of den schoenmaker. Wat die voorname lieden toch scherpzinnig zyn! Zoo? Ei! 'n Mooie hand?
't Besluit was aanstonds in stilte genomen: Als papa zou toestemmen, dan reed hij invliegende vaart naar den vriend, om hem, zoo 't noodig mocht zijn, carte blanche te geven; en vervolgens naar dien "talentvollen acteur" om hem nóg eens te zeggen maar onbeschrijfelijk kort wáár 't op stond tusschen hem en den tweeden luitenant.
't Is 'n proleet, dacht ik in mezelf en nogmaals was mij die gedachte troostend en welkom, omdat ik voelde dat 't mij nader en gemakkelijker bracht tot het prachtig voorwerp mijner dolle liefde. Ik voelde mijzelf, in de oogen der dames, in waarde stijgen, naarmate Papa, door zijn uitvallen, blijkbaar in maatschappelijke waarde daalde.
"Waarom dringt gij mij zoo om iets te gelooven, dat mij zoo verdrietig zou zijn, Eva?" zeide haar vader. "Alleen omdat het waar is, Papa; en als gij het nu gelooven wilt, zult gij er misschien even kalm onder worden als ik."
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek