Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 17 juni 2025
»Wien?" vraagde Frits Jansen twijfelend en aarzelend, en het meesterke antwoordde, terwijl zijn stem zoo zacht werd als het fluisterend ruischen van den nachtwind in het gebladerte van den wilgenboom boven hen: »Jezus!" »Jezus!" herhaalde Frits Jansen, en een eerbiedige huivering ging door zijn leden.
Zeg ze tot uzelf, o Faust, te midden der oude perkamenten, retorten en instrumenten, terwijl ge onrustig in vergeten geschriften bladert.... en bevind dan de uitwerking uwer gedachten, terwijl de smeulende lamp knettert en de nachtwind door het geopende hooge venster steunt. Om u heen bewegen de ritselingen van opgeroepen geesten.
De voeten deden haar zeer in de dunne schoentjes, de koude nachtwind blies haar om 't hoofd en door haar luchtig balkleedje. De menschen voor de vensters en de deuren keken haar verbaasd na en vroegen elkaar af, wie toch die dame in balcostuum wel wezen kon. Maar Hilda lette nergens op: ze liep maar voort, altijd voort. En onderwijl dreunde het door de lucht: boem, boem, boem!
De muren der kamer waren zoo slecht gemaakt, en zoo vol scheuren, dat het rijke behangsel met den nachtwind golfde, en in weerwil van een soort van scherm, flikkerde de vlam der kaarsen onophoudelijk in den tocht. Pracht heerschte er met eenig ruw streven naar smaak, maar weinig gemak, dat, daar men het niet kende, ook niet gemist werd.
Hij sprak, maar hij was te ver en wij konden hem niet verstaan. Dat is nu een bisschop." Terwijl hij sprak, had de bisschop de deur gesloten, die wijd open was gebleven. Magloire kwam terug, met bord, lepel, vork en mes, en legde 't op de tafel. "Magloire." zei de bisschop, "zet dit bord zoo dicht mogelijk bij het vuur." En zich tot zijn gast wendende: "De nachtwind is guur in de Alpen.
"'t Is drukkend vooral aan famielje "Zoo'n schuld van 'n eeuw of wat licht! "Ik schrik als de zon me komt manen, "En bleek wordt m'n mane-gezicht." Zoo pruilde op een avend het maantje, En dit had de nachtwind verstaan. Hy vond dat ze recht had tot treuren, En was met haar droefheid begaan.
Gonsde 't van den kant van 't burchtslot als een nachtwind niet voorby? Met een angstig voorgevoelen staart hy naar de kloosterzij. En hy duizelt van ontzetting, en hy steunt zich aan een stam: Is de jongste dag verschenen? Staat heel de aarde reeds in vlam?
De nachtwind speelde kwistig met haar blonde lokken, en deed het witte kleedje om haar verkleumde leden fladderen. Daar lag zij, de bloem der schoonen! Maar hoe! had de vorst der duisternis haar niet op een lage doch listige wijze, in zijn strik gelokt; had hij haar niet schandelijk haar eer ontroofd? of had de heilige Moeder Gods haar wellicht wonderbaarlijk beschermd?
Peinzend schrijdt het meesterke voort. De nachtwind strijkt over het veld, en het geruisch in de lage struiken ruischt hem in de ooren als een lange, bange stervenskreet.... Doch plotseling wordt hij uit zijn droeve mijmeringen gewekt door een luid en angstig geblaf uit de verte. Dat is Sultan's stem.
Droomerig staarde hij in het vuur, en zong op gedempten toon een weemoedig, eentonig kafferlied, waarin de verdwenen glorie van zijn volk werd bezongen. En zijn klagende stem vermengde zich en smolt samen met het klagend geruisen van den nachtwind door het lange, schrale gras.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek