Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 27 oktober 2025
Zijn binnenkomen in de klasse maakte niet den minsten indruk. Abraham zei alleen heel kalm: "Ziezoo daar hebben we nu het oude stekelvarken," en Morten bleef aan 't werk met de kachel. Eerst toen de onderdirecteur zich afgepeld had en op den katheder gekomen was, maakten de jonge heeren aanstalten om naar hun plaats te gaan en het onderwijs te beginnen.
Bij 't halfjaarsexamen kwam Abraham een paar nummers naar boven; maar al 't Latijn van Marius kon niet beletten, dat de kleine professor heelemaal naar beneden zakte, zelfs voorbij Morten, den achterblijver, en de laatste van de klasse werd.
BILLING. Jawel, goddome...! Ik bèn een heiden, en daar ben ik trotsch op. Let u maar eens op, binnen kort worden wij allemaal heidenen. MORTEN. En mogen we dan alles doen wat we willen? BILLING. Ja, kijk eens, Morten.... MEVR. STOCKMANN. Kom jongens, vooruit, naar binnen. Je hebt zeker nog wel schoolwerk te maken voor morgen. EJLIF. Ik kon toch nog best een beetje hier blijven....
PETER STOCKMANN, oudere broeder van den dokter, burgemeester, hoofd van de politie en president van het Bestuur der Badinrichting, enz. MORTEN KUL, leerlooier, pleegvader van Mevr. Stockmann. HOVSTAD, redacteur van de "Volksbode". BILLING, medewerker aan dat blad. HORSTER, scheepskapitein. ASLAKSEN, boekdrukker. Het stuk speelt in een kustplaats in Zuidelijk Noorwegen.
Bij elke vraag trok hij 't oor van den jongen meer naar boven, totdat Morten op zijn teenen stond. De heele klasse lachte en Morten sloop naar zijn plaats. Intusschen had No. 1 de cahiers uitgedeeld, na ze alle ingekeken te hebben om de cijfers na te zien.
Toch ging er een schemerachtig licht voor Morten op; hij deed een greep in de krijtdoos om wat op te schrijven en vergat, dat hij al een groot stuk krijt in de hand had. "Ja, flink zoo Morten!" riep de leeraar, die het opmerkte. "Krijt moet er bij, man! als 't goed zal worden. Zou je de krijtdoos niet onder je arm nemen?
"Ja," antwoordde zij van de sofa, zonder zich te bewegen. Abraham zat over zijn boeken. Hij was met Broch op de kamer van Morten Kruse geweest, waar ze rookten, en hij had een warm hoofd en een prikkelig gevoel in zijn huid; hij voelde zich niet wel. "Nu Abraham," vroeg de vader, terwijl hij ouder gewoonte heen en weer door de kamers liep onder 't toilet maken.
Nu heb ik het, bij mijn ziel! Jullie zult nooit weer een voet in de school zetten! De jongens. Niet meer naar school? MEVR. STOCKMANN. Neen maar, Thomas.... DR. STOCKMANN. Nooit meer, zeg ik je! Ik zelf zal jullie onderwijzen ... dat is te zeggen jullie zult niet zoo maar gewone dingen leeren.... MORTEN. Hoera!
En als je verlangt mijn meening te hooren over jelui toekomst hier op aarde, dan is die deze: dat ik niet geloof, dat jelui voor iets anders gebruikt kunnen worden dan om eieren uit te broeden; jij... Morten, met je mooien bijnaam, jij kunt 't misschien brengen tot den jongen van den knecht van den koster. Abraham Lövdahl kom eens voor het bord."
U hebt dien geleerden heeren eens flink de waarheid gezegd, en het was zooals ik 't zelf had willen zeggen, dat was het, wat Mevrouw Lövdahl zei van de jongens op de Latijnsche school. Want zie nu mijn Morten eens. Hij was waarachtig even flink als de anderen, toen hij nog klein was, hij hield zijn centen bij elkaar en hielp in den winkel.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek