Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 25 juli 2025
Hij verwijderde zich van de deur, waar hij zich verscholen had, en ging door de straat des Postes naar den kant van den Plantentuin. Cosette begon vermoeid te worden; hij nam haar op zijn arm en droeg haar. Er was niemand op de straat, en uithoofde der volle maan brandden de lantaarns niet.
De aarde was nog week en kleefde aan de wielen; het ging niet veel beter dan des morgens, maar we kwamen toch vooruit. We reden nog een eind om, moesten weer de lantaarns aansteken, maar arriveerden dan toch in dat Tatar-Boenar, waar we om twaalf uur hadden willen zijn. Nu was het tien uur in den avond. We verdronken bijna in de straten, die slechts modderpoelen waren.
In de diepte der schacht zag ik ter eener zijde twee in den rotswand geboorde gangen, waardoor de karren passeeren; vóór zij de helling bereiken, waarlangs het erts naar beneden wordt afgevoerd. Ik volgde ze; knarsend gleden de zware lasten uit het duister in het licht, en ik begreep dat daar bij de flauwe verlichting door enkele fakkels en lantaarns meermalen ongelukken moeten gebeuren.
Hier schitteren in den vollen glans van een aantal papieren lantaarns, de twee groote theehuizen van Lock-Sin en Hing-Ki, waar ge thee kunt gaan drinken en inmiddels kijken naar de vertooningen der danseressen.
Jean Valjean tastte in zijn zak en haalde er een vijffrancstuk uit. Maar Gavroche, een soort van kwikstaart, die schielijk van de eene tot de andere beweging overging, had een steen opgeraapt. Hij had de lantaarn in 't oog gekregen. "Zoo!" zeide hij, "hebt ge hier uw lantaarns nog. Dat is niet zooals 't behoort, vrienden! 't Is wanorde. Zij moeten stuk."
Een heer ziet het opgetogen, aardige drietal en vertelt ze, dat het personeel van de bureaux alles zelf bedacht heeft, dat die doorvaart 12 M. wijd is, de lantaarns op de brug 5 M. hoog zijn en 's avonds, alles schitterend geïllumineerd, door H. M., door den Prins en Koningin Emma bewonderd zal worden, maar niet door ons Prinsesje, die moet in Haar wiegje.
In de schemeruren, als de lantaarns hun lichtstralen in de kleine kamer wierpen, zaten zij samen op de oude sofa van oom Frans dicht ineengestrengeld, wang tegen wang, doordrongen van het gevoel, dat zij nu slechts elkaar hadden. Meestal vertelde zij dan van vader en met zijn vaste kindergeheugen vulde hij dan aan met "Weet je nog wel toen?" En "toen?"
Wij verplaatsen ons alzoo naar het jaar 1772 en wel naar Maandag den 11den Mei van dat jaar. Wederom staan wij op de Keizersgracht voor den ingang, die zijne gedaante nagenoeg behouden heeft, doch Herakliet en Demokriet zijn van boven de poort verdwenen en de lantaarns tegen de zijmuren aangebracht. Ook het kantoortje, waar wij onze lootjes nemen, bevindt zich nog op de oude plaats.
En iemand die Dante vertaald heeft en gedichtjes gemaakt, al zijn 't er maar dertien, die moet geen agent van binnen- en buitenlandsche huizen worden. Op een regenachtigen Decemberdag, toen de lantaarns op de gracht werden opgestoken, vond ik Bekker scheef aan z'n lessenaar zitten met z'n hand onder z'n hoofd. De kamer was half donker. Hij bewoog niet. Ik stak 't gas op.
Het heeft er trouwens wel iets van of hier menschen zijn, die de dieven zouden waarschuwen. Dat zal niemand doen. Ik zelf zou er voor zorgen, dat niemand naar de ruïne kon gaan. Zorg liever dat wij spoedig kunnen opbreken, en gelast dat er lantaarns worden mede genomen! Maar, Heer, laat dat voornemen toch varen! Neen, wanneer gij uw plicht niet wilt doen, kunt gij thuis blijven.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek