Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 22 juli 2025
"De dood," wilde zij zeggen, maar Stipan liet haar niet uitspreken. "Je bent ziek, opgewonden," zeide hij. "Geloof mij, je overdrijft vreeselijk. Wat is er dan zoo verschrikkelijk?" En Stipan lachte.
Iederen zomer, dat ik je terugzie, ben je mooier geworden. Hè, Truus, kijk eens, wat een flinke frissche meid! Wou je niet, dat jij zoo een zus hadt? Hij pakte haar om heur middel en toonde haar bewonderend aan zijn vrouw, die vroolijk toezag. Ach, dwaze jongen! lachte Frédérique blozend en duwde hem van zich af. Alsof ik je zuster niet was, hè, Truus? Maar Théodore vatte heure hand.
De grijsaard zweeg, en, ziende dat Don Filipo hem peinzend aankeek, lachte hij en hervatte: "Ik kan haast raden wat u denkt." "Heusch?" "U denkt dat ik me heel goed vergissen kan," zeide hij met droeven lach.
Een derde lachte hem in zijn gezicht uit, en een vierde zei, dat hij niet goed bij zijn verstand was. Maar eindelijk was er dan toch een, die van zijne uitvinding de gewenschte notitie nam. Hij liet zelfs de machine werken en bekeek den naad met aandacht. Toen zei hij: "Goede vriend, ik wil met dat ding niets te maken hebben.
De soort van verklaringen, welke hij op goed geluk af er uit wierp, kwamen hortend en stootend te voorschijn, en gingen gepaard met de beweging van een houthakker die hout klooft. Toen hij geëindigd had, barstten de aanwezenden in een schaterend gelach uit. Hij zag het publiek aan, en toen hij zag dat men lachte, begreep hij niet waarom, en begon zelf mede te lachen. 't Was vreeselijk!
Frédérique stikte bijna in haar ingehouden tranen, toen zij de kinderen, een weinig bedrukt door de somberheid, welke zij om zich rieden, zag eten.... Zoo ging dan het leven onafgebroken en eentonig voort, als met een reusachtig egoïstisch materialisme: er werd geleden en er daalde geen algemeen rouwfloers neêr op de wereld; er werd geleden en toch bleef alles het zelfde en lachte men, sliep men, at men rondom dat leed.
Maar op hetzelfde oogenblik, dat de jongen voor den dag kwam, begon er leven in den ooievaar te komen. Tot nu toe had hij op ooievaarsmanier met gebogen hoofd gestaan, en den snavel tegen den hals gedrukt gehouden; maar nu hoorde men een geluid diep in zijn keel, alsof hij lachte. Bliksemsnel stak hij den snavel naar beneden, pakte den jongen, en gooide hem een paar meter de lucht in.
Doch als je er plezier in hebt, beste jongen, ga dan je gang maar. Waarover wou je praten?" "Over 't verschil dat er bestaat tusschen een volstrekten en een betrekkelijken hoofdzin." Zij lachte nog meer. "Toen ik klein was, hoorde je nooit van deze termen. Ik weet niet eens goed wat zij willen zeggen en kan er trouwens ook best buiten." De jongen wist niet meer hoe hij kijken moest.
Ik ontwaakte daar, en bezwijmde toen ik ontwaakte, en toen heeft hij mij dadelijk teruggebracht." Elisabeth lachte schel en luid het klonk als een duivelenlach. "In haar slaap!" zeide zij. "O, zij is daar in haar slaap heen gegaan!" "Ja, Elisabeth, in mijn slaap. Je gelooft me niet, maar 't is waar.
Civo lachte goedig. Ja, vervolgde de kreeft, gij zijt een goede knaap, want in plaats van mij te dooden en op te eten, toen ge mij gewond vond liggen, hebt ge mij voorzichtig opgenomen en in het bekken geplaatst.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek