Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 28 juni 2025
"Wel nee!... Waarachtig niet!... Wie zal dat nou vinden?... De affectie is bij mij wel degelijk 't voornaamste." "En bij jou trouwen van weerszijden de eenige drijfveer? Ben je daar zeker van?" Met een verlegen lachje stak Louis een nieuwe sigaret aan.
De eerste harer dienaressen, dezelfde jonge maagd die haar op de reis voor het eerst in Perzisch gewaad had gekleed, ontving haar met een ondeugend en veelbeteekenend lachje, dat spoedig overging in een trek van de grootste verbazing, toen hare meesteres de op de tafel liggende sieraden met geen enkelen blik verwaardigde en slechts oogen had voor den lang verwachten brief.
"O, zeker, gravin," antwoordde hij, "maar deze innerlijke veranderingen zijn van dien aard, dat geen mensch daar in kan dringen...." "Integendeel, men moet daarover spreken en elkander helpen." "Ja, zeker; maar er bestaat zulk een verschil van overtuiging en bovendien...." zeide hij met een zalvend lachje. "In zake der heilige waarheid kan er zulk een onderscheid niet bestaan."
"Mama is een geboren freule Lieder," heeft Eva snel met een blosje geantwoord. Wel ja, waarom niet? 't Was te gek om mama zoo uit te sluiten. Bovendien, in 't Duitsch was alles Fräulein. Mama heeft zeker iets gezegd dat wat vreemd klonk, want dat lachje van mevrouw Van Leeuwen.... enfin, 't heeft Eva slechts een enkel oogenblik gehinderd, want o, zij was meer dan gelukkig.
"Hoe wist ge dat ik uit was?" vroeg Beatrice, een weinig uitdagend. Hij behoefde haar gangen niet na te gaan. "Op tweeërlei manieren. Zie!" zeide hij, naar een strook wit zand wijzende. "Dat zijn, geloof ik, uw voetstappen." "En wat zou dat?" vroeg Beatrice, met een lachje. "Niets bizonders, alleen dat het uw voetstappen zijn," antwoordde hij.
Nu zag fra Felice, dat de oogen van dit beeld diep en stralend waren, alsof het leven bezat, en dat om zijn lippen een geheimzinnig lachje speelde. Toen oude fra Felice dit zag, viel hij op de knieën en strekte zijn gevouwen handen naar het beeld uit. En zijn oud rimpelig gelaat werd verhelderd door een groote vreugde.
Dat weet ik niet! Ga met mij mee! Ja; zei de prins, en volgde haar, gedachteloos bijna. Wat doe je hier! vroeg ze lief. Ik zoek!... Wat zoek je? De Liefde! Een helder knetterend lachje, als vuurwerk dat een zwart uitgebrand omhulsel nalaat, deed den prins opschrikken. Die zal ik je wel geven! Zooveel je maar wilt!
De ridders zagen elkander aan en haalden met een spottend lachje de schouders op, maar één hunner, die medelijden had met de onnoozelheid van den knaap, boog zich voorover tot Parcival en sprak: "Wij zijn ridders van de Tafel Ronde en Gods dienaren, zooals elk waarachtig ridder een dienaar van God is.
Somtijds wierp zij zich plotseling op den grond, het gelaat geperst op het tapijt, en het werd donker, donker, donker, totdat een klop op de deur, de meid, die heur middageten bracht haar met een plotselingen schrik deed opstaan. Dan at zij alleen, een zeer klein beetje, en dan grifte er zich een akelig lachje om haar lippen waarover tegelijk iets satirisch en iets idioots schemerde.
Toen de opperhofmeester alles gezegd had, begon de prinses met een verlegen en toch guitig lachje: de koning zou zich nog wel herinneren, hoe zij hem indertijd niet aan het woord had laten komen over de pepernoten. Hoe ze hem dadelijk verschrikt had met de vraag, of hij ook op den doedelzak kon spelen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek